CCF20090831074

124 Świadomość

raz" i twierdzę, że jest ono prawdą; ale wskazuję je jako coś, co było, czyli jako coś, co zostało zniesione, przez co zniesiona zostaje pierwsza prawda. 2) Następnie podaję jako drugą z kolei prawdę to, że ono było, że zostało zniesione. 3) Ale to, co było, nie jest; zatem zniesione zostaje przeze mnie także to, że ono było i zostało zniesione, a więc również i druga prawda. Neguję w ten sposób negację tego „teraz¹¹ i wracam do pierwszego twierdzenia, że „teraz“ jest. Zarówno więc „teraz", jak i pokazywanie go, ma te właściwości, że ani ono, ani pokazywanie go nie jest czymś bezpośrednio prostym i niezłożonym, Lecz jest ruchem, który zawiera w sobie różnorodne momenty. Zakłada się to oto, ale okazuje się, że zakłada się właśnie coś innego, 86 czyli, że „to oto" zostaje zniesione. I dalej: ten inno byt, czyli to zniesienie tego, co najpierw zostało założone, zostaje znowu zniesione i wracamy z powrotem do pierwszego „to oto". Ale ono, kiedy skierowało się refleksyjnie ku sobie, nie jest już dokładnie tym samym, czym było przedtem, mianowicie czymś bezpośrednim ¹. Jest ono właśnie czymś, co skierowało się refleksją ku sobie, czyli prostą niezłożonością, która w swoim inno-bycie pozostaje tym, czym jest: takim „teraz", które jest absolutną wielością „teraz". I to właśnie jest owo prawdziwe „teraz": „teraz" jako prosty, niezłożony

dzień, który ma w sobie wiele „teraz" — godzin; jako godzina, która ma w sobie wiele minut; a minuta ma w sobie znowu wiele dalszych „teraz" itd. -—.Tak więc akt wskazywania (das Aujzeigen) jest właśnie tym: ruchem, który mówi nam, czym „teraz" jest naprawdę: mianowicie rezultatem lub razem zebraną, mnogością, „tera?V Wskazywanie jest doświadczeniem, z którego dowiadujemy się, że „teraz" jest czymś ogólnym.

Również „tu“ przeze mnie wskazane, którego się trzymam, jest takim tym oto „tu", które w rzeczywistości nie jest tym oto „tu“, lecz jakimś „na przedzie" lub „z tyłu", jakimś „w górze" lub „na dole", jakimś „z prawej strony" lub „z lewej strony". Z kolei to, co „w górze", jest znowu wielością takich innobytów, jak „w górze", „na dole" itp. „Tu", które mieliśmy wskazać, zanika w innych „tu", które z kolei również zanikają. „Tu", które wskazujemy, zatrzymujemy i które trwa, jest jakimś negatywnym „tym oto“; ono jest tylko takie, gdyż — tak jak to czynić należy — uwzględniamy wszystkie [możliwej „tu"; ale te wzajemnie się przy tym znoszą. Takie „tu" jest prostym kompleksem (Komplexion) wielu „tu". „Tu", które występuje w naszym mniemaniu, byłoby więc punktem; ale ten punkt nie istniejewtedy bowiem, gdy go pokazujemy jako coś, co istnieje, pokazywanie okazuje się nie wiedzą bezpośrednią, lecz ruchem od „tu", które występuje w naszym mniemaniu, poprzez wiele innych „tu", do „tu" ogólnego, które jest prostą wielością wielu „tu", podobnie jak dzień jest prostą wielością wielu „teraz".    '

W ten sposób staje się jasne, że dialektyka zmysłowej pewności nie jest niczym innym, jak tylko prostą historią jej ruchu, czyli jej doświadczenia, a sama pewność

1

Jest to. podstawowy ruch świadomości na jej drodze do wiedzy, ale także ruch przedmiotu, jako że w doświadczeniu Świadomości zmienia się nie tylko ona, ale i jej przedmiot. Droga do wiedzy, to droga od wiedzy bezpośredniej przez jej negację do innobytu, a przez negację innobytu do wiedzy zapośredniczonej; droga od przedmiotu bezpośredniego, do zapośrędniczonego przez innobyt, który jest rozwinięciem przedmiotu i nadaje mu jego treść. Świadomość powraca do siebie, ale wzbogacona o swoją treść,