CCF20090831145

f

V. PEWNOŚĆ I PRAWDA ROZUMU

^wiadomość, doszedłszy do myśli, że świadomość jednostkowa jest sama w sobie istotą absolutną, wraca dzięki niej do siebie samej. Dla świadomości nieszczęśliwej byt sam w sobie był „tamtą stroną“ (das Jenseits) jej samej. Ale jej ruch sprawił w niej to, że jednost-kowość w swym pełnym rozwinięciu, czyli jednostko wość, która jest świadomością rzeczywistą, została przez nią założona jako jej własna negatywność, mianowicie jako przedmiotowy człon skrajny. Albo inaczej mówiąc: świadomość w swych zmaganiach wydobyła z siebie swój byt dla siebie i uczyniła zeń byt [przedmiotowy]. W tym rozwoju zaistniała również dla świadomości jej jedność z tym bytem ogólnym, który’dla nas —ponieważ zniesiona jednostkowość jest ogólnością —• nie leży już poza świadomością, a który w świadomości jako takiej — ponieważ świadomość siebie w tej nc-gatywności utrzymuje — stanowi jej istotę ¹. Prawdą świadomości jest teraz to, co w syloglzmie, którego

1

Dla świadomości nieszczęśliwej świadomość jednostkowa była niczym, świadomość niezmienna, absolutna, Bogiem, a członem trzecim — pośredniczącym między świadomością jednostkową a absolutną — Kościół i jego funkcjonariusze jako pośrednicy między człowiekiem a Bogiem. Teraz sytuacja się zmienia. Świadomość jednostkowa, doszedłszy do myśli, że sama w sobie jest istotą absolutną, widzi w istocie