Kukułka9

XIV¹. Patologie międzynarodowe i ich przezwyciężanie

Współpracy Celnej. W jej spotkaniach uczestniczyli również przedstawiciele Rady Europy, MFW, Banku Światowego i Rady Bezpieczeństwa NZ.

FATF przygotowała i ogłosiła 6 lutego 1990 r. 40 zaleceń dla władz państwowych i instytucji finansowych. Zalecała w nich min. redukcję nieograniczonego powoływania się na przepisy o tajemnicy bankowej, zainicjowanie międzynarodowej współpracy i pomocy

prawnej w zakresie ścigania i karania „prania pieniędzy”, wzmocnienie krajowych systemów pod kątem kryminalizacji aktów „prania pieniędzy" oraz unikanie Sprzeczności między narodowymi regulacjami prawnymi, które są wykorzystywane przez przestępców. Ponadto członkowie FATF zostali zobowiązani do corocznego przedstawiania efektów wprowadzania zaleceń w życie, co miały kontrolować delegacje innych członków.

Zgodnie z zaleceniami FATF została przygotowana przez Radę Europy „Konwencja w sprawie dochodów pochodzących z przestępstwa, ich ujawniania, zajmowania i konfiskaty” z dnia 8 listopada 1990 r. Nie dopisano jej określenia „europejska”, gdyż w przygotowaniach i treści miała charakter światowy. Zdefiniowano w niej przestępstwo „prania” jako „konwersję łub transfer mienia, ze świadomością, iż stanowi ono dochód, w celu zatajenia lub ukrycia nielegalnego źródła pochodzenia tego mienia lub też udzielenia pomocy jakiejkolwiek osobie, która jest zaangażowana w popełnienie takiego przestępstwa, aby mogła uniknąć prawnych konsekwencji swoich działań” (art, 6).

Konwencja dokonała kryminalizacji czynów związanych z procederem „prania pieniędzy”, niezależnie od miejsca popełnienia tych czynów. Zaproponowała także różnego rodzaju środki w celu odkrycia przestępstwa „prania” (jak procedura sądowa, konfiskata, egzekucja, zajęcie dokumentów bankowych lub handlowych, współpraca zainteresowanych państw). Polska przystąpiła do konwencji 5 listopada 1998 r.

W duchu konwencji Rady Europy została przyjęta dyrektywa Rady Wspólnot Europejskich (10 VI1991) w sprawie ochrony systemu finansowego przed wykorzystaniem go do celów „prania pieniędzy”. Uściśliła ona system wykrywania tego procederu na styku prawa finansowego i karnego, Zobowiązała też państwa członkowskie do odpowiednich zmian w prawie wewnętrznym i w organizacji sektora finansowego.

Ze względu na rozwój międzynarodowej patologii „prania pieniędzy” Rada Europy zdecydowała zwołać specjalną konferencję międzynarodową na ten temat w Strasburgu w dniach 28-30 września 1992 r. Wzięli w niej udział reprezentanci 40 państw i 1.0 organizacji międzynarodowych. Konferencja dowiodła, że „pranie pieniędzy” odbywa się w większości państw na wszystkich kontynentach. Sporządzony przy tej okazji raport FATF wykazał, ie tylko w Europie i w Ameryce co roku „pranie” obejmowało około 85 młd dolarów, które były następnie inwestowane w legalne transakcje. Rozwój tego procederu zaczął wtedy zagrażać Europie środkowej i Wschodniej. Na konferencji strashurskiej uznano również, że dobre wyniki w walce z „praniem pieniędzy” może dać łączenie samooceny państw z kontrolą zewnętrzną, gdyż żadne państwo nie jest w stanie uporać sie samodzielnie z tego rodzaju przestępczością.

Z powyższych względów ministrowie spraw wewnętrznych państw europejskich we wspólnej deklaracji z 8 września 1994 r. zapowiedzieli współdziałanie w sprawie zwalczania „prania pieniędzy”. Następnie spotkanie przedstawicieli administracji celnych Niemiec, Włoch i Austrii, a także ich odpowiedników z państw CEFTA (5 XI 1996), wyraziło wolę realizacji zapowiedzi powyższej deklaracji. Opublikowany z inicjatywy Komisji Europejskiej w kwietniu 1997 r. raport wymienił dziesięć kategorii przestępstw gospodarczych w Europie,

Po międzynarodowych kryzysach finansowych lat 1997-1998 przestępczymi przepływami kapitałów zajął się Międzynarodowy Fundusz Walutowy, jego Komitet Tymczasowy przyjął 26 września 1999 r, „Kodeks dobrego zachowania”, który miał zwiększyć przejrzystość polityki walutowej i finansowej państw członkowskich Funduszu oraz banków centralnych. Miał też służyć M.FW poprzez lepszą informację o decyzjach i celach państw członkowskich w dziedzinie gospodarczej i walutowej, aby skuteczniej zapobiegać korupcji i przestępczości finansowej.

255