Obraz

Ażeby ten rok wreszcie się skończył! złorzeczyły wiosenne kwiaty, które ledwo zdążyły zakwitnąć, zaraz zmarzły przygniecione grubym, śnieżnym kożuchem.

Co za rok! — kręcili głowami spoceni ludzie, zdejmując czapki, szaliki, rękawiczki, kurtki, swetry i grube koszule.

To nic do wytrzymania... — myślały ryby,

przerębli.

Pierwsza nie wytrzymała sowa.

No i po co się tak stroisz? — zapytała. Jak to po co? — zdziwił się rok. Żebyście mogli mnie podziwiać...

Podziwiać?!... — zawył wilk. — Lepiej rozejrzyj się dookoła.

Kok strojniś popatrzył w lewo (na zmarznięte kwiaty), w prawo (na spoconych ludzi), spojrzał w górę (na ptaki, które nie wiedziały, czy wybierać się do ciepłych krajów, czy jednak zostać), w dól (na ryby pod lodem) — ... i wzruszył ramionami.

Powinno być wam przyjemnie, że taki jestem śliczny...

Przyjemnie?! —zdenerwowały sit,* wrób Mamy ciebie dość!

Dość?

Dość!

Tak!!!

W takim razie się skończę! zagroził rok.

No i dobrze! — wrzasnęły wróble.

I obrażony rok, chcąc nie chcąc, się skońc: A czy następny by! lepszy? To już zupełni' inna bajka.