P1090731

Tak rozumiany styl biblijny stanowić będzie wzorcowy, nadrzędny, a jednocześnie wyjściowy typ stylu podlegający dalszej dyferencjacji i konkretyzacji w przekładach Biblii na języki narodowe. Wynikiem tego pierwszego etapu konkretyzacji oryginalnego stylu biblijnego są etniczne style biblijne, np. polski styl biblijny, niemiecki styl biblijny, czeski styl biblijny itd.

Wyznacznikami etnicznych stylów biblijnych w odniesieniu do oryginalnego stylu biblijnego są:

1)    zależność od oryginalnego stylu biblijnego, uzewnętrzniająca się obecnością obligatoryjnych cech językowych, tematycznych, gatunkowych, gdyż „tłumacz ma prawo szukać takiego języka, jaki uważa za najbardziej odpowiedni, ale tak on, jak i czytelnik muszą ostatecznie pamiętać, że istnieje pewien język biblijny, przed którym zresztą uciec nie można, chyba że przekład nie będzie przekładem, ale zupełnie luźną parafrazą. Język ten może występować w różnych odmianach: archaizujących, nie archaizujących, ale ciągle jest. Tkwi w samym oryginale. [...] Ten styl oryginału pozostanie w każdym tłumaczeniu [podkreśl. - D.B.]”¹;

2)    obecność cech fakultatywnych, będących wynikiem adaptacji stylu biblijnego oryginału do języka i rzeczywistości tłumaczonego tekstu biblijnego.

W świetle powyższych ustaleń polski styl biblijny będzie nowąja-kością powstałą na skutek akomodacji pierwotnego stylu biblijnego do języka i rzeczywistości polskiej, dlatego jego cechami charakterystycznymi są: wtórność, zależność od oryginału, z którego przejął pewne elementy językowe, tematyczne i gatunkowe oraz niezależność, samoist-ność, czyli obecność cech będących dopełnieniem, wzbogaceniem oryginalnego stylu biblijnego o nowe elementy.

1

J. Frankowski, Biblia tysiąclecia i problematyka dzisiejszych polskich przekładów Pisma Świętego, „Znak” 1975, nr 252, s. 725.