P5020228

rurę ofcałłtf** my poirainic

tak*

f obtecjpccu.

sofiści nic jć. Miot wy megaloma-icft naacsy-aurice Kol-jętność jaśni- (~) Ort i tym czy

. Ale zna-igi na pisa-r, jakby się agi adwer-owieściopi-raczej nie-zesnej rea-ostawil po można by soaczające. ko polskiej — mania, go literata aoet żąda)

I metafory — któremu polecono dopllnowtt prawomyśłności literatury, poskramiać ją'_ utrzymywać w ryzach. I takich ludzi trzeba wspominać, aby obraz czasu był pełniejszy.

Więc te ataki na Micińskiego, z których przytoczyliśmy najbardziej skrajne, nie posługiwały się na ogół literacką analizą jego utworów. Budowały natomiast mit jego osobowości. Raczej niesympatycznej. ,Mistyk Mistyficiński” — wołał Herbaczewski, „magik” — powtarzali inni. Sam autor bronił się przed przypisywaniem mu pozy „Maga". Na o-gól jednak nie pomagają takie obrony. Jeszcze w ostatnich latach ukazały się wspomnienia O nim, w których wielbicielka nie wiele więcej myśli potrafiła sformułować poza tą wła- , śnie, że był Magiem. Sugestywny portret zostawiony przez Przybyszewskiego także musiał odcisnąć się w wyobraźni — jakżeby inaczej! — nawet tych, którzy w późniejszych latach nie wiele zdawali się cenić samego portrecistę.

I tak już trwało przez długie lata. Ten nieznany niemal — poza wąskim gronem wtajemniczonych lub wielbicieli — pisarz stał się symbolem modernistycznej patologii obyczajowej. Przybyszewski obok niego wydawał «i£ oswoinnym_swojskim zjawiskiem-