politykaspoleczna2

1*1 ^ -

, Miotany w 1921 r. przez Ludwika Krzy. ^*^,J,Jtvtut Gospodarstwa Społecznego. Pierwsi Łki<^ ;^v / wykształcenia najczęściej socjologo-r^’* miści. definiując pojęcie polityki społecznej ;e i    i _Zwykle do autorów niemieckojęzycznych,

^"^li jednak własnych, trafniejszych sformuło-^SS&ali się P^y ^l>™ ^{do cclów}- adresatów. >Vaó- °?';_v ,ob metod działania właściwych tej sferze

publicznej.

przegląd definicji formułowanych przez ^ ₇vdi i współczesnych polskich autorów do-^"^-miie ewolucję samej polityki społecznej i korć-₇ ewolucją ujęć tej problematyki w literaturze

^Sz Antoni Szymański (1925. s. 1) pisał w la-dwudziestych XX w., że .przedmiotem polityki tach u _{; ; %cI H}'_{nhr0 W}arstwy pracy najemnej w ogóle.

Państwa uznać można .stworzenie instytucji pracy

szczególności pracy fizycznej, lub inaczej, określe-³" aieżytego stosunku między pracodawcami i pra-Owcami- [-] Pol'^¹^ społeczna tym się różni od ;/<• społecznej - precyzował — że ma do czynie-^:p _maSą, _a nie z jednostkami, przede wszystkim ze - widcami pracy i pojęciem sprawiedliwości, a nie ze piskiem ludzkiego życia, miłosierdzia i litości oraz ^-^ściej może się posługiwać przymusem". Kleczkowski (1947. s. 10-11). przytaczając jedną niemieckich definicji (zgodnie z którą polityka spoina to .stanowisko państwa wobec przeciwieństw klasowych, przejawiające się w prawodawstwie i ad-ninistracji"). wskazywał, że pomija ona zupełnie działalność innych ciał publicznego prawa, a nade wszystko nie mówi nic o związkach i organizacjach wółnych. Tymczasem środki i metody działania oraz rola tych czynników mają nic mniejsze, a może nawet większe znaczenie dla polityki społecznej, aniżeli rola państwa’.

Zofia Daszyńska-Golińska (1933. s. 3). ustosunkowując się krytycznie do sformułowania jednego z mówców na Kongresie Polityki Społecznej w 1924 r. » Pradze (który twierdził, że celem polityki społeczne; jest .dopomóc człowiekowi pracy, aby wydobył się z niegodnego stanowiska, jakie zajmuje w życiu gospodarczym, i zdobył prawa godności ludzkiej, przelał być rzeczą. a stał się indywidualnością"), uznała, że cel ten jest już zbyt skromnie określony, ponieważ -powojenne postępy i reformy socjalne świadczą, że rCutyka społeczna jest czymś więcej, a mianowicie ^ jej jest emancypacja pracy' i stworzenie takich punków, które umożliwiałyby to usamodzielnienie. _t.⁴? ^zale^^na zdobywa takie warunki egzystencji ma--'icoeh! ^{ktÓfe pozwaIa}i3 ^na życic kulturalne i na k; ^Powiadającą wymaganiom współcze-r^n.gieny j cywilizacji", toteż za cel polityki so-

PS§|§I

wanT_a^{ny P,aCy} * oSŁ^2agad"^le"^iai,,i

wania mas pracujących a    ⁸ byro-

^nei kultury narodowej i i "_r,J^{em C3łc}’^dem°kratycz-

^{ma ca,e}S° “stroju społecznego J®5* P¹³"⁰™-

ramy zagadnień tepośrednio

jemną".    wiązanych z pracą na-

£g=sass£a

meczność ścisłego wiązania działań podejmowanych w płaszczyźnie ekonomicznej i socjalnej, wyznaczając im wspólne zadania i cele. Podniesienie stopy życiowej szerokich mas. pełne zatrudnienie, otworzenie dróg awansu społecznego, powszechna służba zdrowia. zabezpieczenie społeczne, demokracja gospodarcza — oto cele. jakie przyświecają powojennym programom przebudowy, realizowanym na nowych podstawach ustrojowych. Po dwudziestu latach, które zamiast oczekiwanego podniesienia rangi polityki społecznej jako dziedziny badań naukowych przyniosły jej administracyjną likwidację, a zamiast oczekiwanego podniesienia rangi celów polityki społecznej w planach gospodarczych — politykę forsownej industrializacji, .zaciskania pasa’ i tłumienia inicjatyw obywatelskich. Szubert podjął polemikę z ówczesnymi likwidatorami polityki społecznej. Podkreślał, że sam fakt wprowadzenia nowego ustroju nie mógł automatycznie rozwiązać wielu zagadnień i wiele z nich dało znać o sobie* w sposób dość bolesny w czasie, gdy me liczone sie już z ich istnieniem. Argument o bezprzedmioto wości takiej polityki ze względu ^{na b,a}^“^bs“^a“^ niei okazał się zatem chybiony. Dowodził, ze na^e w warunkach potnej harmonii między darczą a polityką