Rzut oszczepem0076

Król oszczepu

Po r;i/ pierwszy rekordzistą Polsk- został w wieku 20 lat. Podczas sfartu w międzypaństwowym meczu z NRC <2 10.1953 r.) na stadionie w Jenie rzuc*i oszczepem na odległość 77.32 m' Byt to cmgi rzut w konkurse I... pierwszy rzut Sidry ponad 70 m. Przedwojenny rekord Eugeniusza Loka|S<iego został poprawiony o ponad -ł m Nic ko-nec na tym. Jeszcze jedna próba i oto oszczep ląduje poza granica 8C m, . Dokładnie jest 80.15 m. Rekord Europy. Janusz Sidło jest drugim człowiek em na świeoe. który przekroczył granicę 80 m i pierwszym Połakiom. klery po wojnie osiągnął rekord Europy.

Tak zaczęła się wielka kariera chłopaka / Szopienic, który zafascynowany radziecka rekordzislką Nną Liurr-badzc zaczął w 1948 r. uprawianie spodu od rzutu dyskiem. Na szkolnych zawodach w 19-9 r. nie wychodziły mu podczas rzutu dyskiem obroty, złapał więc oszczep i wygrał wynikiem 49 m Po miesiącu ustanowił rekord Pol ski juniorów (36.28 m, oszczep 600 g). wygrał eliminacjo przed meczem z Rumunią i 1.06.1949 r. zadebiutował na Stadionie Legi w moczu m ędzypanstwowym, zajmując 4 miejsce z wyn kiom 51.29 m.

Pierwszy tytuł m strza Polski Juniorów zdobył w 1549 r. (8-1.68 m. rzucając oszczepem 600 g), a następny w 1950 r. (58.06 m>. W 1951 r. został dwukrotnym niislrzem kraju seniorów 63,01 m w rzucie oszczepem i 72,27 m w rzucę granatem. Rok p02nej histona się powtórzyła: 6-1.38 75,54 m. W 1953 r. juz po raz trzeci Janusz staje na najwyższym podium za rzut oszczepem na odległość 69.80 m (rzutu granatem już nie przeprowadzano).

Kilka miesięcy po swoim rekordzie z Jeny Janusz Sidło jedzle na Mistrzostwa Europy do Berna. Zdobywa zloty medal rzutem 76,35 m Staje się stawny, jeżdz po świacie. wygrywa, nikt z nim nie nx>2e się równać. Prasa nazywa go ambasadorom Polsk . Równocześnie trenuje pod kierunkiem Zygmunta Szelesta. twórcy oryginalnej metody treningowej, znanej na śwecśe jako polska szkoła rzutu oszczepem.

W 1954 r. Sidio zdobywa kolejny tytuł mistrza Polski (72.05 m), a w 1955 r. dekoruje lego już to raz pięty (78. 42 m).

Rok ołlmptjski 1956 rozpoczął się dla mego szczęś wio. Sidło jesi mistrzem kraju (78.02 rn), na zawodach w Mediolanie ustanawia rekord świata (83,56 m). Na o -npa dzie w Melbourne wydaje s<t być faworytem. Finał o mp j-ski odb/wa się przy fatalnej wietrznej pogodzie Oszczepy .nie słuchają'' miotaczy. Polak m mo wszystko rzuca dobrze Już w drugiej kolejce ma 79.98 rr później 79,70 m. Prowadzi bardzo wyraźnie. I oto znajdujący się na da-

ekiej pozycji Norweg Eg-i Damelsen rzuca 85.71 m! Ten jeden jodyny rzut Norwega odo era Polakowi pierwsze miejscu. Kolejny, drugi rzut Norwega jest aż c 13 m go--

szy-

Francuski dziennikarz tak lo opisał: ..Gdy Norweg tańczył triumfalny mdański taniec. Polak spusctl głowę. Byt przekonany, że łaskawość nieba była dlań niesprawiedliwa. Ale natychmiast otrząsnął się i sercecznie pogratulował zwycięzcy Otoczył go ramieniem. jakby sam miał udział w tym sukcesie."

Poolimpijskj rok 1957 jest jednym pasmem sukcesów Pofaka. Wygrywa ze -wszystkimi. W Hamor, rodzinnym mieścio Daniclsena. wprost go .nokautuje’ rzutem na odległość 82,85 m. Ma wszystkie rzuty lepsze od najlepszego ©siągnęc a mistrza olimpijskiego, który osiągnat tylko 72.55 m.

Bardzo ootkSwie przeżyktm porażkę w Melbourne Bytem najlepszy, a ślepy fes pozbaw\l mme zwycięstwa. Dla mnie ysynłto maję wartość drugorzędne IV rekordzie jest coś tylko umownego Chce zw)dężać w walce .‘ryć lepszym w bezpośrednim stercie. Na tym polepa urok sportu. lVa(ka wyzwala we mnie dodatkowe sity. mobiłizu-je. Oby jednak jak najrzadziej Ingerował w przebieg walto siepy los Niecli zawsze wygrywa lepszy, nie zaś bardziej emitowany przez fortunę.

Międ/yolirnpijski okres 1987—1960 to „zloty wiek' Janusza. Byt nieustanne na czele światowych rankingów. Wygrywał jak chciał i z kim chciał. Rozchwytywali go organizatorzy światowych mityngów sportowych, wciąż był w podróży, Dyl najlepszy

W 195B r. Janusz zdobył kolejny zloty meda w Mistrzostwach Europy. Slanął w Sztokholmie na najwyższym ;>o-c.um. Rzucł 80.18 rn. był jednym z ośmiu polskich mistrzów w stolicy Szwecji. Było :o w ekie święto .cudownej drużyny', witanej po powrocie entuzjastycznie przez tysiące łudzi na warszawskim Placu Defilad 26 sierpnia 1958 r.

Mojo złoto jest ważne, aie najpiękniejszy jest sukces całego zespołu, fizadko czuje się tak wrotkę solidarność między ludźmi, a to przecież uskrzydla, .lestem kaptanem niezwykłego zespołu, to rzeczywiście cudowna drużyna, dziennikarze n-e przesadzają.

Rzadko miał Janusz takie chwile rozczulenia. Na ogói% „Łokietek" (nazywany tak od typowej kontuzj oszczepni-ków} bywał hałaśliwy. szorski, skery do zartó-w, kawałów i prześmiewek. Lubił się bawić, na ogól byt duszą balów mistrzów sportu. Czul się najlepie,, gdy byt w centrum zainteresowania W trudnych chwilach potrafił dodać ducha innym, chociaż sam bywał kłębkiem nerwów. Ce-il tę

79