sieci

Teletransmisyjne systemy synchroniczne 27

ności wprowadzane do systemów SDH i przez nie przenoszone; daje to łatwość budowy sieci SDH w postaci, w początkowej fazie, małych wysp synchronicznych, rozszerzanych następnie w miarę powiększania i rozwoju sieci SDH;

* dzięki podjęciu odpowiednich prac normalizacyjnych SDH pozwala na swobodną współpracę istniejących europejskich (ETSI) i północno-amerykańskich (ANSO systemów PDH; oznacza to, że ten sam system SDH może przenosić sygnały PDH zarówno standardu amerykańskiego 1,5 Mbit/s jak i europejskiego 2 Mbit/s;

■    w ramach SDH wprowadzono standard styku optycznego (zalecenie G.957) umożliwiający współpracę urządzeń różnych producentów w tym samym systemie transmisyjnym;

■    SDH jest przygotowane do wprowadzenia przyszłych technologii transmisyjnych; pozwala ona bowiem na zdefiniowanie wyższych poziomów hierarchii w sposób analogiczny do zastosowanego na niższych poziomach;

■    SDH jest również przystosowana do obsługi rozwijanych aktualnie bądź powstałych w przyszłości potrzeb telekomunikacyjnych; wprawdzie hierarchia synchroniczna była opracowywana głównie pod kątem widzenia potrzeb transmisji aktualnie sygnałów PDH, a w przyszłości przede wszystkim sygnałów ATM, ale ma ona na tyle uniwersalną strukturę, że może służyć transmisji sygnałów telewizyjnych o wysokiej rozdzielczości HDTV, obsłudze sieci wielkomiejskich MAN bądź szybkich sieci komutacji pakietów czy połączeniom między sieciami lokalnymi LAN (ang. Local Area NetWork); przewiduje się również, że sieci synchroniczne będą stanowiły podstawę dla następnej generacji sieci telekomunikacyjnych, jaką stanowią sieci szerokopasmowe B-ISDN; umożliwią one użytkownikom dostęp do sieci za pośrednictwem łączy o przepływności ach rzędu dziesiątków megabitów na sekundę;

■    zmniejszenie liczby urządzeń instalowanych w węzłach sieci oraz daleko idąca ich uniformizacja i modularność; cechy te są konsekwencją przede wszystkim uproszczenia systemu zwielokratniania; mają one istotny wpływ na obniżenie kosztów opracowania i produkcji urządzeń SDH, a zatem i zmniejszenie kosztów instalacji systemów synchronicznych;

■    uproszczenie i zmniejszenie liczby urządzeń daje w efekcie ograniczenie ich rozmiarów, łatwiej osiągalną ich kompatybilność i elastyczność w zakresie modyfikacji sieci w warunkach konieczności jej adaptacji do zmienionych wymagań; element ten jest bardzo istotny ze względu na fakt, że sieć telekomunikacyjna jest organizmem żywym w tym sensie, iż wymaga ciągłych modyfikacji, w związku ze zmieniającymi się potrzebami i oczekiwaniami względem niej;

■    znaczny wzrost niezawodności sieci SDH rusług, realizowanych za jej pośrednictwem; jest on konsekwencją wspomnianego zmniejszenia liczby urządzeń, ich uniformizacją i zwiększeniem odporności sieci na awarie jej elementów;