0003101

Nie g’rzeczy. Masz-li tedy rozum zdrowy,

Od potrzebnej się nie uchraniaj mowy;

Milcz też gdzie trzeba, bez pochyby wszędzie

Mądrym co żywo uznawać cię będzie.”

Naostatek wspomniawszy na jego dobrą przyjaźń, wytrwać-em nie mógł, abym mu na to odpowiedzieć nie miał.

Bo gdy się z kim chcesz zwadzie bronią albo słowy, Albo się nie porywaj, albo broń swej głowy.

Nie mogąc tedy już inaczej, przemówiłem, i porwawszy się z nim poszedłem; a to o tym czasie było, kiedy już zieloność drzewa okrywała, a zimno też ustawało i różana wonność się rozlatywała.

Drzewa się przyodziały w szaty swe zielone, Nieinaczej jako gdy w święto ustrojone Bogatych ludzi córy na się poglądają,

A ochoty ruchaniem drugim dodawają,

I perły z rosy padły na róży czerwonej,

Aż się zapach po stronach rozchodził od onej,

I tak w onym to ogrodzie zielonym, z onymże przyjacielem, aż i przez noc posiedzieć mi przyszło na jednem Wysokiem i bardzo wesołem miejscu, gdzie od gęstości zrośnienia się drzew tak się zdało, jakoby po ziemi szkła nasypano, abo kryształem ziemię pokropiono, a to tern, że jasność miesiąca między gęstość gałązek na ziemię przebijała.

Rzekami wesołemi stał ten ozdobiony I rzędami różnych drzew ogród zasadzony,