0007701

mnie też zabić każ, a tak sprawiedliwie osądzon będę.”

Cesarz się rozśmiawszy, rzekł wezerowi:

— ,,Cóż z tym czynić?”

Wezer upadłszy do nóg cesarskich, prosił, mówiąc:

—•„Ach panie mój! niech to grobowi ojca twego jałmużną będzie, zaniechaj tego łotra, żebyś i mnie w co złego nie wprawił. Ja się winien daję, żem nie był posłuszen powieści starych, którzy powiedzieli:”

„Ostrożnie ciskaj z proce, byś głupiem ciśnieniem Sam swojej własnej głowy nie trafił kamieniem. Gdy sam strzałę wystrzelisz, strzeż tego fortelu, Byś nieprzyjacielowi nie stawał na celu.”

POWIEŚĆ XXV.

U Zewsena cesarza był jeden uczony człowiek, a ten był przyrodzenia dobrego i obyczajów szlachetnych, wszytkim uczciwość czyniąc, nikogo lekce, choć był na wielkim urzędzie, nie ważył. Trafiło się, że cesarz nań się zagniewawszy, wszytko zabrać, i samego do więzienia wsadziwszy, dręczyć i trapić rozmaicie kazał. Na co naznaczeni czauszowie, pamiętając na jego dobroć i powolność, wstydząc się go, cesarskiemu rozkazaniu nie wy-gadzając, jemu się nie przykrzyli, i owszem, jako mogli wygadzali i ochraniali.