0076

II. 1. 2.

X. N. (m. X. N.); X. N.

61

owe odwiedziny na Pomorzu, nie mielibyśmy jeszcze powodu odrzucić drugiego szczegółu, t. j. faktu małżeństwa między córką Bolesława a księciem pomorskim.

Na podstawie poprzedniego wywodu dadzą się też ustalić pewne daty z życia niniejszej Piastówny. Zaślubiny jej z księciem pomorskim nie mogły się odbyć kiedyindziej, jak tylko pod koniec r. 996 lub w początkach 997, ze względu, że wtedy tylko św. Wojciech mógł ochrzcić jej narzeczonego. Ponieważ pierwsze małżeństwo Chrobrego przyszło do skutku dopiero 984 r. (I. 8.), przeto niniejsza jego córka jest niewątpliwie owocem tegoż pierwszego małżeństwa, a urodziny jej przypadają co najwcześniej na koniec r. 984- lub rok 985; niezawodnie nie są one późniejsze, gdyż wychodząc za mąż 996 lub 997 r. miała i tak nie więcej jak około trzynastu lat życia.

N. N.

Bliższych dat o księciu pomorskim, zięciu Bolesława, prócz owej jedynej poprzednio przywiedzionej, że ochrzcił się r. 996 lub 997, nie ma w źródłach.

2. N. N.

W Żywocie św. Romualda, skreślonym przez Piotra Damiani¹), jest wzmianka o darowiźnie konia, uczynionej na rzecz tegoż Romualda przez syna króla polskiego, postrzyżonego na mnicha: Habebat autem (Romualdus) eqaum satis egregium, quem sibi Busclari Sclaconici regis filius dederat, factus ab eo monachus. Przeważna ilość pisarzów dawniejszych rozumiejąc, iż Busclavi jest imieniem syna owego króla, tłomaczyła ustęp powyższy w sposób następujący: Romuald miał konia, którego mu darował Bolesław, syn króla skla-wońskiego (polskiego). Za ojca rzekomego Bolesława a niewymienionego tutaj króla polskiego uważali jedni²) Mieszka I, inni³) Bolesława Chrobrego. Taka interpretacya wyrazu Busclari jest jednakowoż niemożliwa, gdyż Piotr w dalszym ciągu Zywotu Romualda wspomina jeszcze dwukrotnie⁴) o królu polskim Busclarus, którym jest, jak świadczą przytoczone tamże fakta, Bolesław Chrobry; z czego wynika, że autor na oznaczenie imienia Bolesława używał formy Busclavus, nie Busclari. W zdaniu owem wyraz Busclari nie może być tedy uważany za przypadek pierwszy, ale drugi, ustęp zaś cały nie może mieć innego znaczenia, jak tylko to, że św. Romualdowi podarował konia (z imienia nieznany) syn Bolesława, króla polskiego. Wobec tego upada samo przez się twierdzenie, jakoby tu była mowa o jakimkolwiek synie Mieszka I, a utrzymać się da tylko twierdzenie, że ustęp powyższy ma na myśli syna Chrobrego, z tem wszakże zastrzeżeniem, że imienia tego syna nie mamy tu podanego⁵). Według zapatrywania Bielowskiego poparciem twierdzenia, iż syn ów na-zywał się Bolesławem, ma być tekst przytoczonego ustępu z Zywotu św. Romualda w wydaniu Suryusza, gdzie zamiast Busclavi czytamy Boleslarinus (Bolesławck, mały Bolesław), Scłaronici regis filius] jest to jednak oczywiście tylko zła lekcya właściwego wyrazu Busclari. Przytoczony przez Bielowskiego ustęp z późnego Hieronima z Pragi, opisującego również żywot św. Romualda: quem (konia) sibi (Romualdowi) Briscam Char-racie et Bułgarie regis filius dederat, wymagający emendacyi wyrazu Briscam na Boleslaus, a wyrazów Char-racie et Bułgarie na Polonie lub Sclaronie, którą z całą wiarą przeprowadza Bielowski, jest oczywiście stekiem bałamuci w, których na seryo nie można brać w rachubę⁶).

Z powyższego wywodu okazuje się tedy, że Chrobry miał syna, przez św. Romualda postrzyżonego na mnicha, jak się jednak ów syn nazywał, nie wiemy.

Nasuwa się z kolei pytanie, azali ten syn nie jest identyczny z którymkolwiek ze znanych nam synów Bolesława. Z uwagi, że w Żywocie św. Romualda fakt uskutecznionej przezeń darowizny konia tudzież

1

Mon. Pol. I. 326. — 2) Naruszewicz, Hist. nar. poi. I. 252 w uw.; Lelewel. Pol. wiek. śred. II. 71; Przeż-

2

dziecki, Mieczysław I. 327; Roepell. Gesch. Pol. 106. — 3) Bielowski, Syn. Chrobr. 21 i n.; Mon. Pol. I. 326 uw. 2;

3

WagilewTcz, Geneal. 31. 32. — 4) Mon. Pol. I. 329. 330. — ⁵) Por. też Zeissberg, Miseco I. 107 uw. 3 i Lewicki,

4

Mieszko II. 187. — *>) Por. też Lewicki, ibid. 187. 188.