0929DRUK000017
51

139

RUCH DZIENNY NIEBA

Wnioski powyższe możną^trjbśció w sposób następujący, #dy przyjmiemy, że początkiem rachuby azymutów na horyzoncie astronomicznym na półkuli północnej j<M punkt południowy, a na półkuli południowej punkt pólnecny, t. j. gdy obiprrzemy początek rachuby azymutów w ten sposób, ażeby biegun świata, widzialny w miejscu obserwacji, miał azymut 180°, to z porównania wzorów (y) i (y-$ wynika, że zjawiska ruchu dziennego danej gwiazdy pa półkuli północnej ziemi są takie same, jak na półkuli południowej zjawiska ruchu dziennego gwiazdy, której zboczenie ma znak przeciwny, aniżeli gwiazda wyżej wspomniana.

Z tego powodu w szczegółowej dyskusji wzorów MW) ograniczyć.;|ię możemy do jednej z dwóch półkul ziemi, określonych przez równik. Będziemy mianowicie przyjmować stale, że 0° <; ?    -j- 90°.

33. Kulminacje i największe dygresje. Gdy we wzorach (t>T) położymy

. ffi = 0,	d8 — 0,
dh
dl	— cos o sin r„	(z)
da dl~	COS S QOS YJ.	(z')

to otrzymamy

iadomo, że wartość funkcji i (w) wzrasta wtedy, gdy f'(u?)>0, a maleje, gdy f(a?)<0. Wzory (zffii {#) pokazują zatem, że wysokość h wzrasta,gdy sili r, <j0, a maleje, gdy'sin -Ą j> 1); podobnie wnioskujemy, że azymut a rośńse, gdy cos-^jb> 0, a maleje, gdy cos y; < 0.

Z trójkąta PZG (ryc. 26) wynika

cos h sin r, = cos cp sin t,

cos h cos r₍ = sin cp cos 8 — cos ® sin 8 cos t.

(aa)

(ab)