0929DRUK00001759

347

ABEKACJA

Przy zjawisku aberaeji gwiazdowej, mamy do czynienia nie z ruchem jakiegoś przedmiotu, lecz z przenoszeniem się promienia światła od gwiazdy do oka obserwatora. Wynik wszakże jest analogiczny do przedstawionego w powyższym przykładzie, jak to wypływa z następującego rozważania.

Gdy na przedmiot patrzymy przez lunety to kierunek, w którym go widzimy, określony jest przez oś optyczną lunety, w której ognisku znajduje się obraz przedmiotu. Niechaj w pewnej chwili /₀ w punkcie L„ (ryc. 61) znajduje się objektywa

lunety, a w O₀ okular; oś optyczna lunety posiada więc kierunek L₀O₀. Przypuśćmy, że w^T tej samej chwili od gwiazdy G wychodzi promień w kierunku GO₀ z prędkością V km/sek. Gdyby luneta była nieruchoma, to obserwator zobaczyłby po

upływie czasu

OpG

V

gwiazdę w kierunku O₀G.

Jednakże luneta

wraz z obserwatorem posiada ruch w przestrzeni. Przypuśćmy, że przebiega ona dowolną drogę O₀OO'jST i że po upływie czasu 0 kierunek osi optycznej jest L'0'. W tej chwili niech do okularu przybywał promień światła, który wyszedł od gwiazdy w kierunku

g cy

GO' w czasie /. Jest zatem 0 = -^-, i jeżeli gwiazda jest nieruchoma, to (V O jest prawdziwym kierunkiem ku gwieździe