B574 8
46

Dr. LEON KARWACKI

RUMIENIE

( Erythemata )

Uwagi ogólne. Współudział skóry w wielu sprawach zakaźnych bywa nieraz tak stały i swoisty, że staje się decydującym objawem rozpoznawczym. Wykwity skórne tego typu, tak zwane rumienie toksyczne, spotykamy dość często i w przebiegu takich chorób zakaźnych, w których objaw ten nie należy do zwykłego obrazu klinicznego i wartości rozpoznawczej ni; posiada. Na mocy podobieństwa zewnętrznego rozróżniamy rumienie typu płoni-czego, odi owego, kurowego.

Specjalne cechy podłoża tkankowego wraz z właściwościami czynnika zakaźnego mogą niekiedy nadawać odczynowi zapalnemu skóry znamiona wyższego typu anatomicznego: powstają wtedy wykwity pokrzywkowe, grudkowe, guzkowe, pęcherzykowe, a do nich dołączać się mogą i zjawiska wy-broczynowe. Ten rodzaj wykwitów może być jednolitym co do typu, częściej jednak spotykamy rumienie wielukszałtne i wielopostaciowe.

Rys historyczny. Z rumieniem wielokształtnym wi _;lże się imię HEBRY, który wyodrębnił go iako jednostkę dermatologiczną. W pracach jednak samego HEBRY i uczniów jego uwzględnione były głównie zmiany skórne, objawy zaś ogólne, zmiany w narządach wewnętrznych, zeszły na plan dalszy. Wskutek tej jednostronności rumień wielokształtny, jako jednostka chorobowa sui ge-neris po raz drug¹ został wprowadzony do patologji, na ten raz przez internistę WUNDERLICHA, którego uderzyły głównie znamiuna zakaźne ogólne.

W klasycznej pracy WUNDERLICHA, opartej na siedmiu spostrzeżeniach własnych, zawarty jest doskonały opis kliniczny tych postaci rumienia wielokształtnego, które dostają się zwj-kle pod obserwację lekarza chorób wewnętrznych. GERHARDT, HEUBNER, WAGNER uzupełnili ten dział spostrzeżeniami własnemi, zwracając nań uwagę lekarzy chorób zakaźnych, dzięki czemu LEWIN w roku 1878 mógł poddać rozbiorowi szczegółowemu 56 przypadków własnych i 70 cudzych. W dobie obecnej kazuistykę rurrmni liczyć można na tysiące spostrzeżeń.