FizykaII03301

28

lecz także głównie od ilości.8, t. j. odległości punktów początkowych tychże fal, czyli od różnicy faz drgania obu mchów składowych. Można ją tćż z łatwością wykreślić geometrycznie, je-

8

śli się na długościach a i a', zamykających Kąt 2n —, wykre-

A

śli równoległobok i z wierzchołka tego kąta pociągnie przekątnią fg (Fig 11). Przekątnia ta, przerzynająca ów kąt, daje długość wypadkowćj dalekości A, albowiem według twierdzenia Kamota mamy

fg*—a* -j~a'² — 2aa‘ cos feg,

8    2n8

a że feg = 18(r — 2n — , zatćm cos feg - — cos — ,

2nS

więc    fg² — a? + a’² + 2aa', cos---=A².

A

Kąt zaś gfe, który przekątnia fg z bokiem fe = a' równoległo-boku zamyka, jest równy kątowi 2n —, bo

A

fg: (i = sin feg: sin egf, t. j.

2n8

A: a' — sin —— ; sin egf, zatćm dla zrównania (IV)

a'    2n8    A

sin. egf — sin —— == sin 2it. — , czyli A    A    A

egf — 2n. ~.

Zatćm dalekość drgania wypadkowego z in-terferencyi dwóch ruchów falowych, mających wspomnione własności, jest zawsze równa przekątni równołegłoboku, którego przyległe boki mają długość amlitud drgania tychże ruchów składowych i zamykają kąt, równy różnicy ich faz. Kąty zaś, które ta przekątnia tworzy z obydwoma jego bokami a i a', wystawiają różnicę między fazą wypadkowego drgania i fazą odpowiedniego drgania składowego.

Wyrażenie na A otrzymuje różne wartości, leżące między pe-wnćm maximum i minimum, według wielkości oddalenia 8 obu początkowych punktów ruchu od siebie. Gdy 8 = nl,

I