page0112

104

Revere — Rewel

nu, gdzie pracował gorliwie przy liberalnem czasopiśmie La Concordia; Po wybuchu rewolucyi w r. 1848 wrócił do Medyjolanu biorąc czynny w wypadkach udział. Niepomyślny tychże obrót, wygnał go znów do Piemontu, gdzie odtąd żył w ciszy. Wybornemi są także sonety jego; wydał ich dwie księgir Sdegno e afełto (1846), Nemesii nuom scnetti (Turyn, 1851); forma w nich wykończona. Dramata jego przedstawiane są na najznakomitszych teatrach włoskich.

Reyersales litterae albo Rewrsalia, tak się nazywają w prawie publi-cznem dokumenta, przez które, monarcha lub rzeczpospolita, słowem rząd legalny i uznany, przyrzeka, jako nie będzie przywilejów sobie danych, lub tytułu przyznanego używać na szkodę strony drugiej, która przyznała jej pewny przywilej lub tytuł. Takie były n. p. Revarsales od Cesarzowej Rossyjskiej, gdy jej ten tytuł rzeczpospolita przyznała, że ten właśnie tytuł nie nadaje jej żadnego prawa do Rusi polskiej, jak przyznanie tytułu króla pruskiego względem Prus polskich.    K. Wl. W.

Rewbell (Jan Chrzciciel), członek dyrektoryjatu we Francyi, ur. r. 1746 w Kol mar, uczył się prawa i był w mieście rodzinnem, w czasie wybuchu rewolucyi, adwokatem i starszym (bdfonnitr) swej korporacyi. Wysłany do stanów generalnych, czynem i słowem przykładał się do ogłoszenia rzeczypospo-litej. Później był członkiem konwencyi (z Nowo-brizaku). W czasie ścięcia Ludwika XVI znajdował się przy armii na śledztwie, i był obecnym przy oblężeniu Moguncyi. Następnie posłany do Wandei, okazał się tu najgorliwszym Góry (demagogii) reprezentantem. Po upadku Robespiera, połączył się z umiarkowanymi i w Komitecie Ocalenia ważny wywierał wpływ na finanse. Za dyrektoryjatu zarządzał finansami, sądownictwem i sprawami zagranicznemi, i nader zręcznym i czynnym okazał się administratorem, chociaż w obejściu był przykry i szorstki. Przypisywane mu atoli przez stronnictwo rojalistowskie chciwość i przeniewierstwo, czystą były potwarzą; pomimo kilkokrotnych oskarżeń, nigdy mu tego niedowiedziono. W r. 1799 wyszedł z dyrektoryjatu, ustępując miejsca Sieyes’owi. Zmarł roku 1810 w departamencie wyższego Renu.

Rewel (po niemiecku Remi, po estońsku Tullm, po łotewsku Dahni pils, w dawnej rusczyznie Kohjwań), miasto gubernijalne gubernii Estlandzkiej, forteca i port wojenny, leży pod 59° 25' szerokości północnej i 42° 27' długości wschodniej, na południowo-zachodnim brzegu zatoki rewelskiej. Na rozległości około 1²/₇ mili miasto opasane kamienistemi wzgórzami ze strony wschodniej i zachodniej, i piasezystemi ze strony południowej; pomiędzy wyniosłościami temi a morzem ciągnie się równina, na której w Samem mieście wznosi się góra skalista Domberg. Grunt równiny jest po większej części piasczysty; na zachód od miasta gliniasty i kamienisty; na północ wzdłuż ławy zigielkopelskiej, ściele się łąka. Założenie miasta Rewia sięga początku XIII wieku; na Dom-bergu albo Wyszogrodzie istniał od dawna starożytny Estów zamek Landaniss; na miejscu którego, w roku 1219 albo 1223 król duński Waldemar II zbudował nowy zamek warowny, w tymże czasie wystawiony był, jak utrzymują,- najdawniejszy w Rewlu kościół ś. Ducha. W roku 1289 z rozkazu królowej część miasta murem opasana; dzisiejsze zaś mury wraz z wieżami, zbudowane w roku 1310 przez architekta duńskiego, rycerza Janu Kanne’go. Od czasu założenia swego aż do epoki Piotra W. Rewel kilkakrotnie był oblegany i z rąk do rąk przechodził; tak w roku 1343 oblegany był przez tłumy zbuntowanych krajowców, którzy następnie przez w. mistrza rycerzy inflantskich Rurharda-