page0166

164

Zazdrość Saula.

Gdy król Sani i Dawid powrócili zzwyeięztwa, niewiasty ze wszystkich miast Izraela, występowały naprzeciwko króla Saula ze śpiewem pląsami, przygrywając w swej radości na bębenkach i cymbałach. W śpiewach swoich tak do siebie wzajemnie odzywały się: „Sani zabił ich tysiąc, ale Dawid dziesięć tysięcy.” Te słowa pobudziły Saula do wielkiego gniewu: „Więc one, rzekł, dały pierwszeństwo Dawidowi, amoże mu jeszcze oddadzą i godność królewską!’ Nazajutrz, po powrocie do domu, zły duch opanował w ten sposób Saula,'że dokazywał jakby pozbawiony zmysłów. Dawid, jak zwykle przygrywał mu na orfie, a Sani mając-- w ręku oszczep, rzucił go na Dawida w zamiarze przeszycia go na wskroś; lecz Dawid rozważnym obrotem uniknął ciosu, a to już po raz drugi. Saul więc poezął się go obawiać, i widząc, że Pan jest z Dawidem, a od niego się odwrjrił; jakoż oddali! go o(l swojej osoby d dał mu dowództwo nad tysiącem ludzi. Dawid we wszystkich swoich czynach powodował się taką roztropnością i że cały naród Izraela i Judei kochał go i szanował. Saul bojąc się .coraz baftlziej jego wpływu, nie dotrzymał mu obietnicy, bo swoję córkę starszą Merob wydal za kogo innego. Lecz Micliol ,'*-druga córka Saula, czuła przywiązanie do Dawida, o.zem gdy doniesionoSaulowi, rzekł sam do siebie z złośliwą radością: „Dam ją Dawidowi, ażeby stała się przyczyną jego .zguby.” Rozkazał więc swoim sługom, żeby mówili do Dawida jakoby to z własnej myśli, że król natchniony dobremi dla niego chęciami, łatwo go przyjmie za zięcia. Słudzy też