page0315

307

Sepija — Septuaginta

przyjacielem. Sok ten znany jest w malarstwie pou nazwiskiem sepii i podobnie jak tusz się używa. Sepiję prawdziwą przygotowują na brzegach włoskich, z innych zaś miejsc przedmiot ten pochodzący jest fałszowany. Platy wapiennej, zwanej kością sepii (os sepiae), dawniej używano jako środka lekarskiego, obecnie zaś znajduje ona zastosowanie do polerowania i na niektóre proszki do zębów. Mięso mątwy niesoczyste, zapachu podobnego do pii.ma, twarde, bywa używąne na pokarm tylko przez klassę najmniej zamożną.

SepOWe, nazwa w dawnej Polsce dziesięcin oddawanych kościołowi, w' ziarnie zboża czystego, zwane także sepowe albo maldry. Sepowe zastępowały dziesięciny snopowe, które w snopie wprost z pola wybierano na dziesięcinę.

Sepp (Jan Xepómucen), teolog katolicki, urodził się w Toelz w Bawaryi, r. 1816, uczył się w Monachijum, potem odbył podróż naukową do Syryi, Palestyny i Egiptu, za powrotem otrzymał katedrę historyi w uniwersytecie w Monachium. Ale prędko z niej był usunięty, równie jak siedmiu jego towarzyszy, jako podejrzani słynnej w swoim czasie Loli Montez. Po kilku miesiącach wygnania wrócił do Bawaryi i r. 1848 był wybrany na członka zgromadzenia narodowego we Frankfurcie, gdzie głosował z konserwatystami. Później był członkiem izby niższej w Bawaryi. W^r. 1850 przywrócony do obowiązków professorskich. Pierwszem dziełem: Żywot Jezusa Chrystusa (Leben Jcsu, Ratysbona, r. 1842, tomów 7), wymierzonem przeciw' Straussowi, podług natchnień Schellinga i Górresa, Sepp ściągnął na się uwagę powszechną. Ważnem także jego dziełem jest o pogaństwie i jego stosunkach z wiarą chrześcijańską: Das Heidenthuni und desseti Bedeutung jur das Christenthum (r. 1853, tomów 3) i jest uważane jako dopełnienie Schellinga dzieła o Mitologii i Objawieniu. Wydał rozprawę archeologiczną o prawdziwem położeniu Grobu świętego w Jeruzalem (Ueber die rechte Lagę des keiligen Grabes zu Jerusalem) za które papież zaszczycił go orderem Grobu Chrystusowego; bijo— grafiję Józefa Górres.    L. R.

Scptailta, albo Septuaginfa (XXX); tak się nazywa tłomaczenie z hebrej-skiego na grecki, B»blii Starego Testamentu, dokonane przez siedemdziesięciu dwóch tłomaczów uczonych Izraelitów, z polecenia Ptolemeusza Filadelfa króla egipskiego. Według podania zajmowali się oni przekładem pojedyńczo nie znosząc się z sobą i przekład zachował jednostajność i tożsamość. Dopełnić go mieli na wyspie Pharos, blizko Alexandryi i dla tego nazywa się Ale-xandryjskim albo siedmdziesięciu.

Septet, zowie się w muzyce dzieło na siedm głosów wokalnych lub instrumentalnych. Wokalne najczęściej pojawia się w operach. Instrumentalne czasami ma nazwę Sepfuor.

Septuagesima czyli siedmdziesiętnica, to jest trzecia niedziela przed wielkim postem, która dziewięcio tygodniami Wielkanoc poprzedza. Od niej zaczynano dawniej post, czego dowodzi samo nazwisko nadane tej niedzieli: Sta-rozapustna. W obrzędach kościelnych siad także zaczynanego od tej niedzieli postu pozostał. Ustało Alleluja, nie śpiewa się na mszy wesoły hjmn anielski Gloria in excelsis Ideo, ani Te Deurn na jutrzni; ubiory do mszy smutne koloru fijoletowego; w jutrzni czyta się upadek Adama. Ta zmiana w obrzędach utrzymuje się już ciągle do postu. W poście nowe jeszcze przydają się do nich oznaki smutku i pokuty.

Septuaginta, Ob. Septanta.

20#