tpn w alpach i za alpami5701

108

wpośród pomarańczowych gajów, domyślano się, że tam pięknie być musi.

Sorrento tak długo światu nieznane, czyli raczćj zapomniane, gdyż w starożytnych czasach miało i ono swe dni świetne, uderza jeszcze oko przybyłego swq, że tak powiem, niemowlęcą cy-wilizacyą. Tak z wierzchu jak wewnątrz, tak w fizyonotnii domów i mieszkańców, jak w obyczajach i oświacie, daje się to postrzegać.

Ulice jego niedawno jeszcze nie znały pojazdów, i jak się zdaje, bynajmnićj ich nie przeczuwały. W jednej, głównej, mogą one wyłącznie krążyć, i to w niektórych tylko jej częściach wyminąć się zdołają. Gdy dwa pojazdy się spotykają, co wprawdzie nie często się zdarza, jeden z nich musi, upatrzy wszy nieco szersze miejsce, na bok zjechać i czekać zanim drugi przeminie. A pieszemu broń Boże na drodze tam się znaleźć! tćm bardziej iż mają zwyczaj, jak w Rossyi, po trzy i cztery konie zaprzęgać obok. Inne zaś uliczki pieszo tylko lub na osłach przebywać można.

Dzień tej przejażdżki, chmurny i ulewnemi przerywany deszczami, nie dozwolił mi widzenia wszystkich zalet miejsca tego, tworzącego z tćj strony ostatni kraniec neapolitańskiego królestwa. Droga tam się bowiem kończy. Już w Sorrento nawet ni pojazdowćj ni listowój poczty niema. Do Salernowskiego księztwa i Kalabryi, niżej jeszcze w półwyspie od Sorrento leżących, drugą stroną Apeninów dostać się trzeba. Tu zaś, to pasmo gór, co jakby grzbiet ich przez całe ciągnie się Włochy, zamyka ten mały osobny cypelek, naprzeciw Neapolu wpadający w morze, i nadający jego zatoce półkoliste kształty.

Po wąwozach tego górzystego cypełku, który, jak uczeni dowodzą, osobną był niegdyś wyspą, i tylko wulkanu kaprysem podczas wybuchu z lądem się połączył, położyło się śliczne miasteczko, rzekłbyś jaskółcze gniazdo. Patrząc nań z boku, wydaje się jakby się lękało tego morza, co na brzegi jego wskakuje, domy jego podmywa; przelęknione do góry się tuliło, jakby schować się w ich łonie chciało.