WA308�7 II5947 NAUKA O LUDACH620 I

604

syryjski i assyryjski, podczas gdy język samarytański, przedstawiający mieszaninę aramejskiego i hebrajskiego, jeszcze przez czas niejakiś most pomiędzy oboma stanowił. Trzecią gałęzią północno-semickie-go szczepu jest język assyryjsko-babiloński. język pisma klinowego „trzeciego rodzaju", którego odczytanie po wykryciu tabliczek objaśniających w Ninive-Kojundczik pewnej nabrało podstawy. Owe pismo nie jest wszędzie pismem głoskowem, a tam gdzie niem jest, głó- / wnie zgłoskowem. Podobnie pismu hieroglyfowemu i hieratycznemu posiada ono znaki wskazujące (determinationszeichein) lecz umowne a nie obrazowe, nakoniec znaczną liczbę trudnych, chociaż obecnie już najwięcej odgadniętych ideogrammów ¹), prawdopodobnie dawnych słowoobrazów, czyli wyrazów allegorycznych, za pomocą pisma klinowego skracanych. Obecnie najmniejszej nie ma wątpliwości, ze Ba-bylończycy i Assyryjczycy mówili językiem jednym i tym samym a ten do semickich należał ²). Był on mniej do aramejskiftgo aniżeli do hebrajsko-kanaańskiego zbliżony i stanowił łącznik pomiędzy północną i południową semicką gromadą językową ³).

W tablicy ludzkich rodów w księdze Genesis podany jest Nim-rod, założyciel miast Babilonu, Erechu, Akad i Chaine za syna Kusza; lecz to miejsce zostało już od dawna za późniejszy dodatek uznane ^ł)„

Że Semiei, przybywający do Babylonu, krew swą z dawniejszym tamże istniejącym ludem zmieszali, opiera się przeto na podauiu genezy jedynie i nie jest od wątpliwości wcale wolne. Napisy assyryjskie przekonały, że mieszkańcy Babylonu zwali się już około 900 r. prz. Chr. Kaldi (Chaldejczycy) ⁵).

Nim jednak semiccy Chaldejczycy w 18 wieku prz. Chr. w Ba-bylonii państwo swe założyli, istniało przy ujściu Eufratu państwo ze stolicą U r, którego królowie mieli nie semickie imiona⁶). Tamto wynaleziono najdawniejszy rodzaj klinowego pisma, które jedni akka-

^J) Eberhard Schrader, Die assyrisch - babylonischen Ksilinsohriften, Leipzig 1872. str. 61 i 83.

²) Schrader, 1. c. str. 24.

³) Schrader, w Zeitsehr. d. Dr. morgenl. Gesellschaft. T. XXVII, Leip. 1873, str. 406 i 412. Nie znając tej pracy, A. H. S ay c e (An assyrian grammar. Lond. 1872, str. VII i 1), doszedł do tychże samych wyników.

⁴) A. K n o b e i, Die Voikertafel der Genesis. Giessen 1850 sir. 339.

⁵) S c li r a d e r, w Zeitschr. der D. morgenl. Ges. 1. c. str. 398

⁶) Lenormant, Etudes accadienues. Paris 1873. T, I, str. 76.

http://rcin.org.pl