0120

gowej onanistki, leżącej tuż obok mnie. I cóż jeszcze? To chyba, że Mała Władzia zamieniła u którejś z bab swoje śliczne wężowe pantofelki i śniegowce na stare buciory z cholewami, i to wreszcie, że nas do transportu wywołali po czterech dniach, o godzinie trzeciej po południu, a wzięli dopiero o czwartej nad ranem. Siedziałyśmy skulone na własnych tobołkach, jedna dosłownie na drugiej, bo nas spędzono przed wyjazdem z kilku cel do jednej. Czekałyśmy więc, siedząc przeszło dwanaście godzin.

Ale i to wreszcie minęło i po całodziennej jeździe za reszotką wyrzucił nas pociąg nocą na małej stacyjce w szczerym polu.

Na czole budynku duży czarny napis:

Starobielsk...