177 2

pracy terapeuty opierała się w głównej mierze na pomaganiu uczniowi w poznawaniu otoczenia (także społecznego) za pomocą słuchu. Nauczanie polegało między innymi na rozróżnianiu poszczególnych osób i ich stanów emocjonalnych. Terapeutka wykorzystywała w pracy przede wszystkim nąjmniej zaburzone obszary rozwojowe ucznia. Starała się także poprawić jego umiejętność samodzielnego dotykania. Po roku intensywnej pracy nauczycielka zaobserwowała pierwsze ruchy ręki dziecka nakierowane na badanie otoczenia fizycznego. Poznawanie dotykowe i stymulacja dłoni były jednym z nąjważniejszych elementów pracy. Po kilku miesiącach pracy z dzieckiem terapeutka zauważyła reakcje ucznia na światło i rozpoczęła stymulację narządu wzroku.

Oto inny przykład profilu osiągnięć ucznia.

Wykres 2.

11    I    «    6    f    ?    •    I    W    U

Z wykresu widzimy, że dziecko widzi niezbyt dobrze (1), dobrze za to posługuje się słuchem (2), nieźle manipuluje (3), nie jest w pełni sprawne ruchowo (4). Wyraźnie zauważamy bardzo wysoki poziom możliwości poznawczych dziecka (10), słaby rozwój społeczny (5) i slaby rozwój mowy (6) oraz nikłe zdolności do naśladownictwa (8). Jest to dobry szkoleniowo przykład dziecka o dużych możliwościach poznawczych zablokowanego w kontaktach społecznych. Nie wchodząc w szczegóły, główna strategia pracy terapeuty polegała na poszukiwaniu lepszego kontaktu z dzieckiem. Powodów słabego kontaktu z ludźmi terapeuta upatrywał w zaburzeniach czucia dziecka (tolerowało ono tylko dotyk pleców) oraz w zaburzonych relacjach międzyludzkich w rodzinie dziecka. Terapeuta przyjął strategię sprawiania dziecku przyjemności w^fe wspólnej zabawie, tak by zbudować pozytywne więzi. Sądził on, że poprawienie kontaktów z dzieckiem przyczyni się do poprawy funkcjonowania w zakresie samoobsługi, naśladownictwa, manipulacji, rozumienia mowy oraz funkcji poznawczych. Równolegle prowadził terapię zaburzeń zmysłowych.