Image39

»

gdzie:

Ej- siła (efekt obciążeń) działająca na linii poślizgu, destabilizująca rozpatrywany fragment.

Rj - opór graniczny konstrukcji wzdłuż linii poślizgu, przeciwstawiający się zsuwaniu.

Opór graniczny konstrukcji R., należy ustaiać jako sumę oporu granicznego wynikającego z wytrzymałości gruntu R_Ji( i zbrojenia R_lh

R<t ~ ^lig ~ R.J--

Przy ustalaniu oporu granicznego R,,. można zakładać, że we wszystkich pasmach zbrojenia na linii poślizgu w stanie równowagi granicznej siły w zbrojeniu są równe mniejszej z sił wynikających z wytrzymałości zbrojenia na rozciąganie Fj oraz na wyciąganie T_a-. Wytrzymałość obliczeniową zbrojenia na rozciąganie należy wyznaczyć z zależności

_F — fjL

^d

ma:

r, = 2ą . • £*

Obliczeniową wytrzymałość zbrojenia na wyciąganie ustala się na podstawie równali

gdzie:

ct - średnia wartość naprężeń pionowych w poziomie zbrojenia (od obciążeń charakterystycznych) w strefie zakotwienia, ji. - wartość charakterystyczna współczynnika tarcia zbrojenia o grunt,

L_h - długość zakotwienia zbrojenia poza linię poślizgu (rys. 20).

W przypadku obiektów kategorii geotechnicznej 1 i prostych przypadków kategorii II (plaski naziom s = 0, obciążenie naziomup < 5,0 kN/m²), obliczenia można wykonać w sposób uproszczony według zaleceń podanych w punkcie 5.2.4. W pozostałych przypadkach obliczenia sprawdzające należy wykonywać jedną z dwóch uznanych metod:

1)    metodą opartą na klasycznej metodzie sprawdzania stateczności ogólnej,

2)    metodą opartą na klasycznej metodzie sprawdzania równowagi klina odłamu.

Wykonanie obliczeń sprawdzających wymaga z reguły stosowania specjalnych

programów obliczeniowych. Programy te umożliwiają automatyczne analizowanie równowagi dla wielu potencjalnych linii poślizgu i wybranie miarodajnego, najbardziej niekorzystnego przypadku. Programy takie są dostępne na naszym rynku.

Przykłady potencjalnych, kołowych linii poślizgu w analizie utraty stateczności wewnętrznej według metody I przedstawiono na rysunku 21.

42