klsti648

678

K. MOSZYŃSKI! KULTURA LUDOWA SŁOWIAN

u Wielkorusów oraz u Poleszuków z okolic Dawidgródka żeń; ta zaś nazwa dokładnie odpowiada litewskiej (geinis) i łotewskiej (?ei-nis, ^enis). Także nazwa leżai powtarza się u Łotyszów (lie^ejs), mając u nich zresztą znaczenie ściślejsze niż u Słowian, określa bowiem ów drewniany kabłączek, stanowiący najistotniejszą część leżai i pełniący funkcję bloka.

Chociaż leziwa służą nietylko bartnikom (ob, § 673), jednak zostały wynalezione niezawodnie w związku z bartnictwem. Nic innego, jak tylko słodycz niepozornego miodu, rozbudzając w człowieku nieprzezwyciężone pożądanie, zmusiła go do wynalazków i powołała do życia te skomplikowane narzędzia napowietrznej komunikacji.

Ale wynalazki te, choć uderzają nas przez swą pomysłową złożoność oraz celowość, nie usunęły całkowicie niebezpieczeństwa, grożącego napowietrznym podróżnym. To też dziś jeszcze krążą śród ludu przysłowia, nawiązujące do opłacania miodu przez bartników częstem kalectwem, czy nawet śmiercią. Niebezpieczeństwo nie zrażało jednak leśnych pszczelarzy, i w głuchych zakątkach swych puszcz do ostatnich niemal czasów wspinali się po „słodki miód“ na karkołomne wysokości.