str 022

Rozmieszczenie nitów w połączeniu powinno zapewnić możliwie równomierny docisk elementów łączonych, aby nie wystąpiło zjawisko korozji w połączeniu od wewnątrz (nity powinny być blisko siebie) oraz aby była możliwość wykonania zakuwek, co ogranicza bliskość sąsiednich nitów. Orientacyjne odległości dla łączonych pasów blach przedstawiono na rys. 7.14, natomiast odległości te w węzłach kratownicy — na rys. 7.15.

Rys. 7.14. Połączenia nitowe: a) zakładkowe, b) nakładkowe dwustronne. Wymiary: e -e_s = (1,5+2)4, c, = (1,2+2)d, a ~ 3d, a = 35+40°

Rys. 7.15. Fragment węzła kratownicy. Wymiary: e - 2d, a z 3d. Współrzędna osi środków ciężkości przekroju kątownika e₂ z normy, współrzędna osi otworów nitowych (wymiar e_{) możliwie zbliżona do wymiaru e₂, czyli e_{ - e₂ z 0

7.2.4. Połączenia nitowe w konstrukcjach drobnych

Połączenia te są stosowane zwykle do łączenia:

—    blachy z prętami;

—    blachy z elementami kruchymi (np. szkłem, bakelitem) lub plastycznymi (np. skórą, płótnem, masą plastyczną itp.).

Mogą być wykonywane jako bezpośrednie (bez pośrednictwa łącznika — nitu), przy czym jeden z łączonych elementów zostaje przy połączeniu roznitowany, co pokazano na rys. 7.16. Połączenia pośrednie w drobnych konstrukcjach są podobne do połączeń w budowie maszyn. Elementem pośredniczącym w połączeniu jest nit. W drobnych konstrukcjach nie występują znaczne obciąże-

22