str 0 181

180 OGRÓD. ALE NIE PLEWIONY

⁵ Aż skoro ksiądz do grobu kropi zimne kości:

„Panno, chustki, bo będę płakać jegomości!”

74. KAZNODZIEJA MŁODY

Popisując z rozumem jeden książek młody

Chciał powiedzieć kazanie niezwyczajnej mody

Z listu Pawła świętego, gdzie Koloseńczyki Uczy wiary i wspomni swoje zwolenniki;

⁵ Na co skoro subtelne koncepty wysilił,

Nauczył się na pamięć, żeby nie omylił.

Toż wszedszy na ambonę, rzetelnie wymawia

Słowa Pawiowe: „Łukasz was lekarz pozdrawia”.

Więcej nic, bo zapomniał początku przemowy;

¹⁰ Zmieszał się i kazanie wypadło mu z głowy.

Milczy spuściwszy oczy, już kwadrans wyciecze,

Nie mogą się doczekać ludzie, aż co rzecze.

Aż wójt, człowiek brodaty, stateczny i stary:

„Więc go też od nas wszytkich, mój księże wikary,

¹⁵ Pozdrówcie”. A ten, gdy go prezumpcyja sparza,

Z ambony do omata, potem do ołtarza.

75. SPOWIEDNIK WŁOCH W POLSZCZĘ

Żołnierz Polak przed księdzem Włochem się spowiadał, Chcąc, żeby mu pokutę o nieczystość zadał.

Pyta go Włoch, czy z dziewką zgrzeszył, czy z mężatką. „Miała męża — odpowie — i już była matką.”

74. KAZNODZIEJA MŁODY

w. 15 prezumpcyja — tu: zbytnie mniemanie o sobie, wyobrażenie o swoich możliwościach, zarozumiałość.

^s Aż spowiednik (bo świeżo do Polski był nastał):

„Warujże się, żeby cię mąż przy niej nie zastał! Miałbyś dosyć pokuty, anić inszej zadam”,

Przeżegnawszy „do tamtej — rzecze — cię odkładam”.

76. DOMATOR NIE MÓGŁ WSPOMNIEĆ,

JAKO TURKÓW ZOWĄ

„Cóż tam, panie sąsiedzie, nowego powiecie.

Jeśli też co z Warszawy o tym sejmie wiecie?” —

Pytam, bywszy w kościele, jednego szlachcica.

„[Nic] me wiem, tylko że nam chybiła pszenica,

⁵ Ba, i żyto miejscami wyleżały śniegi.”

„Gorsze — rzekę — na Wołyń tatarskie zabiegi.” „Prawda, prawda, słyszałem w mieście, u balwierza Goląc się, że do Polskiej nieprzyjaciel zmierza,

Że do króla przysłali z wojną posła nową.”

¹⁰ „Któż?” — pytam. — „Zapomniałem, wierę, jako zową, Owi, owi...” — nie mógszy długo wspomnieć sobie,

To palec do ust przytknie, to się w głowę skrobie. Pytam znowu: „Kto? Bom ja nie słychał o nikim”.

„Owi — rzecze — co głowy zwięzują ręcznikiem,

¹⁵ Co od nich drogie konie miewają żołnierze,

Co białegłowy chodzą w takim muchajerze,

Jaki i żona moja ma na alamudzie;

Daleko barzo od nas mieszkają ci ludzie.

Na końcu ich przezwisko języka się kręci,

²⁰ Bom go sobie napisał doma dla pamięci,

76. DOMATOR NIE MÓGŁ WSPOMNIEĆ. JAKO TURKÓW ZOWĄ w. 6 zabieg — wyprawa, zagon, napad.

w. 16 muchajer — moher (mohair, ang.), materiał wełniany, włochaty, w. 17 na alamudzie — od: alamoda — rodzaj sukni kobiecej.