Terapia rodzin Namysłowska57

Rozdział 11

l lii

im i......u iimwi A' cos zatrzymało je na drodze rozwoju. Chcemy

it o i ylnlcm z ostatniej książki Minuchina i Nicholsa (1993, s. T. i Coraz częściej, kiedy widuję rodziny, jestem zadziwiony lozmailoscią ich zasobów i dróg zmian — to jest posługiwaniem się tymi zasobami inaczej. Wymaga to zaakceptowania możliwości i ograniczeń w sobie i w innych. Oznacza także zdolność tolerowania niepewności i różnic”.

Rozdział 12. Systemowe terapie rodzin: klasyczna mediolańska, postmediolańska

Sita leży jedynie w zasadach gry, które nie mogą być zmienione przez ludzi w nią uwikłanych.

M. Selvini-Palazzoli i wsp. 1978, s. 6

Mediolańska szkoła terapii rodzin często jest utożsamiana z systemową terapią rodzin lub podejściem systemowym w terapii rodzin. Początkowo nasz zamiar był podobny i „nazwa systemowa terapia rodzin” dla określenia podejścia terapeutycznego zespołu mediolańskiego została umieszczona w spisie rozdziałów. Dopiero w trakcie pisania podręcznika wyszło na jaw, że dla celów dydaktycznych lepiej będzie posługiwać się bardziej specyficznym terminem, jakim jest określenie „mediolańska szkoła terapii rodzin”. Pozostawia on bowiem miejsce dla szerszego rozumienia terminu „systemowa terapia” jak ma to miejsce w przypadku Ludewiga i innych podejść terapeutycznych bardziej zaznaczających swoje związki z konstruktywizmem niż szkoła mediolańska. Sytuację porządkowania definicyjnego bardzo komplikuje fakt, że samo podejście zespołu mediolańskiego znacznie ewoluowało w czasie, co także było pochodną zmian w samym zespole. Początkowo określenie „zespół mediolański” oznaczało czworo badaczy, psychoanalityków M. Selvini-Palazzoli, G. Pratę, L. Boscolo oraz G.Cecchina. Rozczarowani stosunkowo małą skutecznością oraz długotrwałością pracy analitycznej, zwłaszcza w odniesieniu do pacjentek chorych na jadłowstręt psychiczny, równocześnie zainteresowali się koncepcjami Batesona oraz szkoły interakcyjno-komunikacyjnej MRI z Pało Alto. Założyli w Mediolanie w 1967 r. Instytut Badań nad Rodziną. Zespół Instytutu stworzył dostatecznie odrębne i oryginalne zasady terapii rodzin, aby traktować go jako specyficzną szkołę terapeutyczną. Zasady te zostały przedstawione najpełniej w książce pt. Paradox and counterparadox (1978), która wzbudziła ogromne zainteresowanie i kontrowersje w środowisku terapeutów rodzinnych, oraz w szeregu artykułów. Z tych ostatnich zwłaszcza jeden: Stawianie hipotez — cyrkularność — neutralność: