IMG25

Warto wspomnieć, że człowieczeństwo (do którego w różnych miejscach Utworu przywołuje Usia matkę) to zdolność do empatii i wewnętrzna gotowość do zobaczenia więcej niż własne nieszczęście. Gdy matka, na widok nowo postawionego pomnika Dmowskiego, doznaje (Ujh vu i mówi: „dla tych endeków nic się nie zmieniło, Żydów sami sobie naznaczają", to dostrzega więcej niż swoją tragedię. Córka tymczasem odkrywa, że skoro nie można uzyskać autonomii w oczach matki, trzeba ją sobie nadać i zadowolić się tym, że matka jest przyzwoitym człowiekiem, zdolnym do współczucia i elementarnej samooceny. Matka i córka widzą też zarazem, że ich historia jest wspólna. Dlatego mogą także połączyć się w micie. Dlatego córka może się uwolnić, wyłożyć swój projekt ludzkości i odkryć już nie fatum, lecz swoje przeznaczenie.