IMGV81 (3)

WACŁAW BERENT

Yvette Guilbert. Akwarela H. Toulouse-Lautreca

Zgorzała już miłość,

Tęsknota nie mija,

Z białych uczuć kwiatu Pełzme czarna żmija.

Ona przechyla się, słania i opada niemal w giętkim przegięciu ciała. A skarga ta dziwna wciąż dalekim śpiewa echem:

Jadem ciało-ć ślini,

Jadem cię plugawi,

Mego ducha gruzy Jadem marzeń trawi.

Jakiś nieludzki, blady ból kurczem obrzydzenia wykrzywia jej twarz, brzydką w tej chwili jak u czarownicy.

Nietoperze rojem Resztę krwi mej piją.

Czego chcesz ty?!...

Na twej białej piersi Skonać czarną żmiją!...

I padły te słowa jako zgrzyt pękniętej struny. Tb blado i bezwładnie rozchylone usta, ten nieuchwytny wyraz nie wiadomo: smutku kobiety czy cynizmu aktorki!...

Osunęła się zasłona.

I cisza była. Na korytarzach tylko gdzieniegdzie warczał gaz i dziwnie odbijał się echem turkot powozów na ulicy. Zdawało się, że tamtędy ciągną jakieś kondukty pogrzebowe.

„Co to było?” — pytał samego siebie ten i ów trzeźwiejszy. Lecz oto pada pierwsze klaśnięcie jak strzał — oklaski bić zaczęły gradem o pułap, toczyły się jak grzmoty: runął łoskot, wszczął się krzyk i tumult. Gdzieniegdzie ponad tłum wyrzucały się rozpacznie ramiona ze złożonymi do oklasku dłońmi lub ukazywała się głowa z okrągłymi oczyma i szeroko, jakby w przestrachu, rozwartą gębą. Ryczała, pieniła się