OMiUP t2 Gorski 0

strumienia pary (przyjmuje się, że przepływ skraplającej się pary jest burzliwy, a spływ skroplin — laminamy), lecz dodatkowo powstaje stały przepływ pary w kierunku ściany. Jest to spowodowane przez zachodzące skraplanie cząstek pary w bezpośrednim sąsiedztwie ściany, a zatem przez nagłe i znaczne zmniejszenie jej objętości, co z kolei wywołuje lokalny spadek ciśnienia i intensywny przepływ następnych porcji pary w kierunku ściany. Skroplona para (czyli skroplmy) nie wraca już w kierunku rdzenia strumienia pary, ale tworzy na powierzchni skraplania błonkę (warstewkę). Warstewka skroplin stawia opór cieplny ciepłu oddawanemu przez parę, który jest tym większy, im grubsza warstwa. Z kolei grubość warstewki zależy od sposobu odprowadzania skroplin (kąta nachylenia powierzchni skraplania, długości ściany, rodzaju powierzchni skraplania itp.). Warstewka jest tym cieńsza, im powierzchnia skraplania bardziej zbliżona do pionu, im mniejsza długość ściany mierzona w pionie i im gładsza powierzchnia. Pewien wpływ na grubość warstewki skroplin ma również prędkość przepływającego strumienia pary, o czym już wcześniej wspomniano.

W skraplaczach typu rurowego powierzchnię skraplania tworzą rurki, a charakter spływu skroplin przedstawia rysunek 5.61. Warstwa skroplin (pokazana na rysunku w dużym powiększeniu) zwiększa swą grubość wraz. z przemieszczaniem się w dół i w związku z tym rośnie jej opór cieplny, maleje natomiast jednocześnie współczynnik wnikania a.

x

Rys. 5.61. Obraz rozkładu współczynnika wnikania przy skraplaniu pary na obwodzie rury chłodzącej od środka;

1 — rura, 2 — warstewka skroplin

Rysunek 5.61 przedstawia, obok przekroju rury skraplacza, również rozwinięcie połowy jej obwodu i rozkład wielkości współczynnika wzdłuż tego rozwinięcia.

W skraplaczach płytowych powierzchnie spływu skroplin nie powinny być długie. Należy stosować rozmaitego rodzaju odprowadzenia skroplin, aby

90