skanuj0024

W chromatografii cienkowarstwowej (planarnej) fazą stacjonarną jest cienka warstwa porowatego sorbentu a fazą stacjonarną odpowiednia ciecz. Rozdział chromatograficzny zachodzi w wyniku przepływu ełuentii przez warstwę sorbentu pod wpływem działania sił kapilarnych. Metoda TLC jest wykorzystywana w analizie złożonych mieszanin związków organicznych ze względu na prostotę, szybkość i niskie koszty analizy. W chromatografii planarnej podstawą analizy jakościowej jest współczynnik opóźnienia R/-. Określa on stosunek drogi migracji substancji chromatografowanej do drogi przebytej przez fazę ruchomą. Wartości współczynnika R/ leżą w zakresie od zera do jednego i nie są dogodne w użyciu, dlatego czasem używa się współczynnika hR/, którego wartość jest 100 razy większa. Standaryzowane wartości R_t uzyskuje się poprzez stosowanie odpowiednich układów faz stacjonarnych i ruchomych. Aby skompensować zmiany warunków eksperymentalnych wartości Rf są korygowane poprzez zastosowanie odpowiednich związków wzorcowych chromatografowanych razem z analitami [174].

W przypadku chromatografii cienkowarstwowej, która ma niewielką zdolność rozdzielczą, zwykle jako wstępny etap rozdzielenia może być wykorzystana chromatografia kolumnowa, w ostatnich latach podjęto również próby użycia do tego celu SPE [175]. Jako metody detekcji, w TLC stosuje się przede wszystkim różnego rodzaju reakcje barwne, a ostatnio również MS oraz mikroskopię FTIR [175-177].

Coraz większa potrzeba analizy składu złożonych mieszanin związków organicznych prowadzi do stosowania wciąż nowych rozwiązań technicznych, służących rozdzieleniu i identyfikacji związków. Inne metody rozdzielenia stosowane w przypadku skomplikowanych próbek to chromatografia fluidalna (ang. supercritical fluid chromatography, SFC), chromatografia z zastosowaniem kolumn chiralnych (ang. chiral chromatography), chromatografia jonów srebrowych (ang. silver ion chromatography) oraz elektroforeza kapilarna [178,179]. Nowe metody identyfikacji to analiza stosunku stabilnych izotopów węgla (ang. stable carbon isotope ration analysis, SCIRA), spektroskopia bliskiej podczerwieni (ang. near-infrared spectroscopy, NIR), spektroskopia Ramana z transformacją Fouriera (ang. Fourier transform Raman spectroscopy, FTRS) [178,179].

2.3.3. Wybór odpowiedniej metody rozdzielenia i detekcji

Aby korzyści z użycia określonych metod były jak największe należy zwrócić szczególną uwagę na wybór odpowiednich metod oraz odpowiedniego ich skonfigurowania, uwzględniając rodzaj ana 1 izowanej pfóbki. D1 a związków o wysokiej i średniej lotności, które