skanuj0081

Przedstawione wielokierunkowe zaburzenia popędu seksua* nego w przebiegu guza płatów czołowych mózgu u 56-letnieg<l F. L. potwierdzają słuszność poglądów tych autorów, którźa zwracają uwagę na częstość podłoża organicznego takich zabul rżeń,.zwłaszcza jeśli wystąpią one w późniejszym wieku. Wydaja się, że przedstawiona analiza może ustrzec biegłych od pomyłek! w sądowo-psychiatrycznej ekspertyzie podobnych przypadków*

Rozdział VII

Sprawy rozwodowe

Analiza 40 spraw rozwodowych, w których Sąd powoła^B mnie jako biegłego seksuologa, wskazuje, że:

1.    Czas trwania małżeństwa w 4 przypadkach wynosił spełna 1 rok, w 16 przypadkach — 2—3 lat, w 10 przypada® kach jHk—10 lat, a w 10 przypadkach ponad 10 lat (najczęś^H ciej około 20 lat).

2.    Rozpoznania dotyczące badanych związków obejmowałjjjH następujące kategorie:

18 — zespół nieprzystosowania seksualnego, w 10 — awersja seksualna do męża,

4 — dyspareunia (u kobiety),

4 — zaburzenia erekcji członka,

2 — zbyt wczesny wytrysk nasienia,

4 — hypolibidemia.

W 1 przypadku oskarżenie męża o impotencję okazało sięfl nieprawdziwe, a w 1 przypadku prawdziwą przyczyną rozwodi^B byty motywy pozaseksualne, natomiast motyw seksualny zostań zgłoszony dlatego, iż spodziewano się szybkiego orzeczenia rozM wodu.

3.    W większości małżeństw trwających poniżej 5 lat rozpoz-j nawano zespół nieprzystosowania seksualnego z następczą* awersją seksualną. W przypadku małżeństw o ponad 10-let-* nim okresie trwania najczęściej rozpoznawano zaburzenia* seksualne o charakterze wtórnym (np. dyspareunię poporodową, niepełne erekcje, awersję seksualną) lub o charakterze! pierwotnym (zbyt wczesne wytryski nasienia, niepełne erek-* cje), które doprowadziły do awersji seksualnej partnerek. |

4. Rozpoznania patologii więzi partnerskiej w 18 przypadkach dotyczyły związków dysharmonicznych, a w 15 głęboko konfliktowych, w 6 formalnych, w których rozpad więzi dotyczył wszystkich relacji między partnerami.

Na podkreślenia zasługuje fakt, iż we wszystkich tych sprawach podjęte w porę leczenie u seksuologa lub właściwe uświadomienie seksualne nie doporowadziłoby do tak dramatycznego finału dobrze zapowiadających się związków. Powszechne było zwlekanie z podjęciem leczenia, taktyka udawania że „nic się nie dzieje”, ukrywanie swych zaburzeń.

W przypadku związków o wieloletnim czy kilkuletnim czasie trwania dość częste były próby nakłonienia partnera do podjęcia leczenia, oczekiwanie, że „coś się jednak zmieni”. Partnerzy stosowali różnorodne perswazje, metody nacisku w celu ratowania związku. Ostateczny dramat bardzo często był poprzedzony nawiązaniem romansu czy trwałej więzi z innym partnerem, który potrafił doprowadzić do satysfakcji seksualnej lub dostarczył dowodu, iż jest się sprawnym i normalnym seksualnie.

W przypadku związków krótkotrwałych (tygodnie, kilka miesięcy) najczęstszą przyczyną rozpadu więzi seksualnej był niski poziom uświadomienia seksualnego, nieporadność seksualna ze strony partnera, niecierpliwość ze strony partnerki oraz jej rozczarowanie faktem, że już na samym początku małżeństwa nie doszło do udanych kontaktów seksualnych. W tych związkach do prawidłowości należał fakt braku współżycia przedmałżeńskiego tych partnerów, a niekiedy brak jakichkolwiek doświadczeń seksualnych. Nieudane współżycie załamywało obraz partnera, prowadziło do rozczarowania jego męskością czy kobiecością. W przypadku kobiet ujawniała się również niechęć do potrzeby leczenia się partnera u seksuologa, uważały bowiem, iż jeżeli „już teraz” takie leczenie jest konieczne „to co będzie później”. Inaczej mówiąc, partner był postrzegany jako niepełnowartościowy materiał na męża, „wybrakowany mężczyzna”, którego zaburzenia mogą przenieść się na dzieci. Ponadto w związkach o krótkim stażu częste były walki o dominację, postawy ry-walizacyjne, a seks stawał się jedną z form walki między partnerami.

W związkach o krótkim czasie trwania często powtarzał się charakterystyczny ciąg: niezaspokojone oczekiwania seksualne, rozczarowanie osobą partnera, niechęć do partnera, awersja do partnera.

W większości badanych związków z reguły występowały zachowania obronne mężczyzn, którzy boleśnie odczuwali własne niepowodzenia seksualne i obciążali winą za nie swoje

219