skrypt133

gdzie:

A - droga swobodna elektronu, m - masa elektronu, v - średnia prędkość.

Klasyczna teoria przewodnictwa nie pozwala na wyjaśnienie wszystkich zjawisk związanych z przewodzeniem prądu w metalach. Posługując się pojęciami mechaniki kwantowej rozwinięto pasmową teorię przewodnictwa. Podobnie jak w teorii klasycznej przewodnictwo metali tłumaczy się oddziaływaniem sieci krystalicznej z. elektronami. Zależność na elektryczne przewodnictwo jest podobna jak w teorii klasycznej (8.2), jednak wielkość drogi swobodnej jest szacowana w istotnie różny sposób.

Właściwości metali oprócz konduktywności opisuje wiele dodatkowych parametrów takich jak: współczynnik temperaturowy rezystywności (a_p), kon-duktywność cieplna, siła termoelektryczna, praca wyjścia elektronów z metalu, wytrzymałość mechaniczna, itd.

Wpływ temperatury na przewodnictwo metali objawia się wzrostem ich rezystywności. Wraz ze wzrostem temperatury rośnie intensywność drgań sieci krystalicznej i tym samym obniża się droga swobodna elektronów, spada ich ruchliwość, a tym samym rośnie rezystywność. Współczynnik temperaturowy rezystywności jest równy:

1 dP

a_T    18.3)

W zakresie liniowych zmian otrzymujemy wyrażenie:

P2 ⁼ Pi C^2 ^— )]    (8-4)

W metalach temperaturowy współczynnik rezystywności jest zawsze dodatni. Wartość współczynnika (X^ oraz rezystywności dla wybranych metali

zestawiono w tablicy 8.1.

Tablica 8.1.

Rezystywność wybranych metali i ich współczynnik temperaturowy

Rodzaj mera 1 u	Ot (1/°C)	P [Mflm]
nikiel (Ni)	0,0065	0,073
kobalt (Co)	0.0060	0,062
żelazo (I^Jc)	0,0059	0,096
wolfram (W)	0.0046	0,055
miedź (Cu)	0,0041	0,01675
aluminium (Al)	0,0040	0,0262
złoto (Au)	0,0038	0,023