strona (129)

ciała. Można także korzystać z jednego emitora, drugi uziemiając przez skierowanie go na kaloryfer lub zewnętrzną ścianę pomieszczenia.

W zabiegach typu indukcyjnego kabel emitujący promieniowanie zastępuje parę emitorów kondensatorowych i włącza się go do tych samych gniazd. Emitory kablowe mają wygląd grubych kabli. Należy je układać w kształt solenoidów (cewek) podłużnych lub płaskich. Solenoidy podłużne uzyskuje się przez owijanie wokół naświetlanych części ciała. Solenoid płaski służy do naświetlania płaskich okolic ciała, np. okolicy krzyżowej, brzucha.

Dużym postępem w technice diatermii było skonstruowanie solenoidu o stałym kształcie i umieszczenie go w obudowie z reflektorem. Emitory takie otrzymały różne nazwy fabryczne np.: monoda, circuploda; są one połączone jednym kablem (wielożyłowym) z jednym gniazdem aparatu. W ten sposób powstał aparat diatermii z jednym emitorem, a zatem łatwiejszy w użyciu.

Diatermia mikrofalowa wyposażona jest w jeden emitor o charakterze promiennika antenowego (analogicznego do nadawczej anteny radiowej) umieszczonego w reflektorze. Promiennik antenowy ma wygląd prostego, niewielkiego pręta metalo-

Ryc. 3.11. Przykłady emitorów impulsowej diatermii mikrofalowej, różnych wielkości i kształtów, w zabiegach na zatoki, kolano, pierś

129