str 6 027

26    TRANSAKCYJA WOJNY CHOCIMSKIEJ    „o GToM

.    .    J    **^0

⁵¹⁵ Do szczęśliwych tryumfów; i mięso, i pierze — '

Lubią sławę i złoto przy sławie żołnierze.

Mało co tam wojennych — dziady, kupce, Żydy, Martauzy postroili i dali im dzidy;

Co człek, to tam rzemieślnik, cień ich tylko ma tu ⁵²⁰ Osman — każdy zostawił serce u warsztatu.

Czy nie Cygani, którzy podle drumle klepią.

Bić nas będą, skoro się masłokiem zaślepią.

Których wszytka armata — młotek, szydło, dratwa?

Sama się swoją liczbą ta tłuszcza zagmatwa.

^S2S Tedy do tak nikczemnej, marnej szewskiej smoły

Sarmatów będę równał? Naród, który z szkoły rjjUwOdft Marsowej pierwsze przodki, stare dziady liczy, ' -Który wprzód w szabli niźli w zagonach dziedziczy, Którym Chrobry Bolesław, gdy Rusina zeprze,

⁵³⁰ Żelazne nam granice postawił na Dnieprze,

Gdy Niemca, co w fortecach i w swej ufał strzelbie, Takież kazał kolumny kopać i na Elbie.

Tylą tedy tryumfów ozdobione dłonie,

Tylą nieprzyjacielskiej krwie kurzące bronie,

^S3S Skorośmy niespokojne skrócih_sąsiady,

"Podnieśmy ńa Turczyna, z którym dziś do zwady Pierwszy raz przychodziemy. Cecory i Dzieże Nie wspomnię, żebyśmy z nich mieli tylko świeże Do pomsty okazyje, gdzie błąd naszych gruby,

⁵⁴⁰ Świat świadkiem, wstawił na łeb durnym Turkom czuby. Starych mi tu wiktoryj tak wiele nie trzeba

w. 518 martauz — handlarz niewolników.

w. 521 drumle klepią — brzdąkają, grają na drumlach.

w. 522 maslok — napój odurzający.

w. 537 Dzieże — nad rzeką Dzieżą przy jej ujściu do Prutu w r. 1612 przeważające siły tatarskie otoczyły i zniszczyły trzytysięczny oddział polski dowodzony przez Stefana Potockiego.

w. 540 wstawił [...] czuby — tj. rozzuchwalił.

Wspominać, więc na pomoc, bracia, wziąwszy-niębą, Dobądźmy na dzisiejszy dzień chowanej broni,

A skoro hasło «Jezus» po wojsku zadzwoni,

⁵⁴⁵ Nie szczędząc bisurmańskiej nikczemnej posoki, Odbierzmy należyte szablom swym obroki.

^    '•'i Jeżeli się kto boi, jeźli ufa w nogi,

-7, W czym wątpię, na bystry Dniestr, tatarskie załogi Niech patrzy, a mężnym zaś bohatyrska cnota ⁵⁵⁰ Niechaj do wiecznej sławy pootwiera wrota.

A Ty, o wielki Boże, który jednym słowem Wodzisz wojsk milijony, przeto obozowem Panem się słusznie zowiesz; Ty sadzasz na trony,

Ty królom z głów niewdzięcznych zdejmujesz korony, ⁵⁵⁵ Pokaż Swoję moc w naszej niedołędze lichej.

Zepchnij nicprzyjacioły swoje dzisia z pychy.

Oni liczbie tak wielkiej, wozom, koniom, a my W Tobie tylko*Jedyny Boże nasz, ufamy.

Racz podrzeć wielkich grzechów naszych katalogi,

5<s° \^eź im serca, a nam daj do dzieła ostrogi;

Niech się im luki łamią, niech im szabla stępie,

Daj cześć swemu imieniu w tym ludzi zastępie!”

Gdy dokończył Chodkiewicz takiej swojej mowy, Zdało się, że ze słońca promień go ogniowy ⁵⁶⁵ Ogarnął, że na głowie i na skroni białej Ochom Włosy mu osędziałe płomieniem gorzały.

Wszyscy wrzących łez rzucą gorące granaty Na Turków przed wielkiego Stwórcę majestaty; Wszyscy się chcą z nimi bić, z tak wdzięcznej przynęty ⁵⁷⁰ Zagrzmi głośno po całym wojsku pean święty Bogarodzice', przez nię chcą Syna ubłagać,

Żeby swoich chciał stwierdzić, nieprzyjaciół strwagać. Toż co żywo do skruchy, w czym sumnienie ruszy.

w. "552 — 553 obozowem Panem — por. biblijne „Pan zastępów”.