tomI (68)

f

f

70

Podstawy fizjoterapii

pobudzeń centralnych. Zjawisko to leży zresztą u podstaw przedstawionych poniżej procedur torujących i wielu metod fizjoterapeutycznych.

Tabela 4. Zestawienie możliwości sumy logicznej (pobudzania iniemeuronu)

^ ^^Wejście MożliwoścT^-^	A	B	c	Wyjście (x)
1	0	0	0	0
2	0	0	1	1
3	0	1	1	1
4	1	1	1	1
5	1	X	0	1
6	1	u	0	1
7	1	0	1	1
8	0	1	0	1

Wspomniane powyżej procesy torowania i hamowania decydują o stanie dynamicznym o.u.n. i wpływają na doskonałość i ekonomikę energetyczną czynności ruchowych.

V

Torowanie bazuje na sumowaniu i polega na obniżaniu progu pobudliwości miejsca drażnionego lub miejsc leżących obok (torowanie pierwotne i wtórne). Przez sumowanie natomiast, w fizjologii rozumie się skutek działania wielu bodźców submaksymalnych (podprogowych) - tzn. takich, które oddzielnie nie wyzwalają żadnej odpowiedzi. Pomimo tak słabych bodźców, efekt może się jednak ujawnić. Ma to miejsce wtedy, gdy zadziała się większą liczbą tych bodźców jednocześnie (sumowanie przestrzenne), lub działa się na ten sam receptor w bardzo krótkich odstępach czasu (sumowanie czasowe). Opisane wyżej obniżenie progu pobudliwości powoduje, że bodziec podprogowy okazuje się z czasem wystarczająco silny do wyzwolenia danej reakcji.

Procesy torowania odgrywają ważną rolę w regulacji kolejności oraz w syntezie aktów mchowych. Stanowią one także podłoże procesu uczenia się i mechanizacji czynności mchowych. Są one więc jednym z zasadniczych „środków'’ kinezyterapii, na których bazują techniki reedukacji nerwowo-mięśniowej. Pomimo, iż główna rola przypada tutaj bodźcom proprioceptywnym, w reedukacji tej wykorzystuje się jednak bodźce płynące z rozmaitych receptorów - często łącznie (suma-cja przestrzenna).

Spośród stosowanych w fizjoterapii bodźców torujących najczęściej wymienia się: pozycje w jakich przeprowadzane są ćwiczenia (zwłaszcza wyższe), wdech,