topola0003

T. SZEWCZENKO: WYBÓR POEZJI

Czy żyw, czy zdrów, czy mię kocha, Czy zapomniał może?

Powiedzże mi, a polecę ¹²⁰ Do niego za morze!

Powiedzże mi, a polecę Jak ptaszek, Skrzydlaty,

Bo mnie matka za starego Potajemnie swata.

¹²⁵ Ja pokochać go nie mogę,

Ja serca nie zmuszę —

Utopiłabym się w rzece.

Lecz żal gubić duszę.

Kiedy nieżyw mój jedyny —

¹³⁰ Spraw, abym do domu Nie wróciła!... Taildej doli Nie życzę .nikomu!

W domu stary ze swatami — . Matka przyjąć każe.”

¹³⁵ „Dobrze, córko! Spocznij chwilkę I rób, co rozkażę.

Sama kiedyś, moja droga,

Paniną byłam przecie,

Znam to licho i pomagam,

¹⁴⁰ Pomagam wam, dzieci.

Twoją dolę, moja córko,

Od dwóch lat już znałam I dla ciebie czarownego Ziela nazbierałam.”

¹⁴⁵ Poszła stara. Jakąś flaszkę Zdejmuj e z policy:

„Masz to dziwo! Weź i biegni j Prędko do krynicy.

Umyjesz twarz, napijesz się

¹⁵⁰ Jeszcze przed kur pianiem,

A zobaczysz, że ci ulży Na sercu, kochanie.

Jak wypijesz, biegnij oo tchu; Choćby cię wołali,

¹⁵⁵ Nie oglądaj się, aż staniesz, Gdzieście się żegnali.

Spoczniesz chwilę, a gdy księżyc’ Wśród nieba zaświeci,

Wypij znowu; nie przybędzie — ¹⁶⁰ To pij po raz trzed.

Tein pierwszy łyk zeszłoroczną Wród d urodę,

A po drugim — podkóweczką Tupnie konik młody.

¹⁶⁵ Kiedy żywy twój jedyny,

To zaraz przybędzie, y Aza trzecim... Moja córko,

Nie pytaj, oo będzie!...

Lecz pamiętaj: nie żegnaj się,

¹⁷⁰ Bo czar pójdzie w wodę.

Idźże teraz zeszłoroczną Oglądać urodę!”

Wzięła ziele. „Bóg wam zapłać” —

I wyszła za progi.

¹⁷⁵ „Iść, czy nie iść?... Ha, już późno. — Nie zawrócę z drogi!”

Poszła: myje się i pije Raz, drugi i trzed.

Wszystko znikło, tylko piosnka ¹⁸⁰ Ponad stepem led:

„Płyń, ach płyńże, mój łabędziu, Przez morskie lazury!