Image005101

KAIR

tacja naturalna doszła w jego głowie najwyższego stopnia.

Widząc przechodzących dwóch Włochów, wydobył z za pasa pistolet, wymierzył z flegmą i powalił z nich jednego, nie wypuszczając z ust cybucha. Włoch drugi, obróciwszy się, widzi złoczyńcę spokojnie siedzącego, zaczyna krzyczeć i lecieć ku niemu. Ale Abdallah nie dopuścił go do siebie i położył trupem obok współtowarzysza. Muzułmanie temu przytomni, nie lubiąc w gruncie chrześcijan, choć czuli niesprawiedliwość tego postępku, z wrodzonej opieszałości nie ruszali się z miejsca. Abdallah palił fajkę, przecierał panewki i nabijał pistolety, czekając na inne słomki. Ale nadchodzący Europejczycy widząc, co się dzieje, dali znać oficerowi pobliskiego odwachu, a ten wiedząc, że Mehmed-Ali nie żartuje z tymi, co sobie pozwalają krzywdzić Europejczyków, wysłał żołnierzy po złoczyńcę, kazał go związać i zaprowadzić do więzienia. Zdał o tern raport gubernatorowi Kairu Abas-Baszy, wnukowi Mehmeda-Ali (po jego córce, żonie Deftardej-Beja), a Abas odesłał tę sprawę do najstarszego Kadi. Ten, kazawszy sprowadzić obwinionego przed swój trybunał, zapytał go: «Jakiem prawem i z jakich powodów, ośmieliłeś się zabijać dwóch uczciwych i bezbronnych ludzi?» — «Takiem prawem i z tego powodu» odpowiedział Abdallah «że to nie byli ludzie, ale psy niewierne, a widziałem w wigilją we śnie Alego, któren mi obiecał Królestwo Niebieskie, jeśli wielu podobnych, zgładzę z tego świata!» — «Do-

40