IMG@04 (5)

Walter Laąueur

w Wielkiej Brytanii) młodzi ludzie nie najlepiej znają własną religię. Może i chodzą co piątek do meczetu, lecz potem piją alkohol i zażywają narkotyki, wbrew religijnym zakazom. Ani dom rodzinny, ani imamowie nie mają większego wpływu na tych młodych ludzi - największy wpływ ma uliczny gang. Rodzice cieszą się niewielkim autorytetem, ich styl życia nie przemawia do młodych, nie są wystarczająco asertywni, pracują zbyt ciężko, zbyt mało przy tym zarabiając. Poza tym dla wielu młodych staroświecki islam nie jest specjalnie interesujący; pewien wysoko postawiony imam w Wielkiej Brytanii powiedział: „Tracimy połowę z nich". Jedynie kilku przywódców duchowych, którzy propagują ekstremalne działania, potrafi zapewnić sobie określoną liczbę zwolenników wśród młodych mężczyzn. Dla zrozumienia sytuacji panującej w szkołach i na ulicach Kreuzber-gu oraz paryskich batilieues lepiej nadawałby się raport o przestępczości nieletnich aniżeli Koran.

Szkoła ma najmniejszy autorytet. We Francji i w Wielkiej Brytanii język stanowi mniejszą przeszkodę, ale w Niemczech uczniowie często dosłownie nie rozumieją, co nauczyciel do nich mówi, nie dostrzega się też chęci zrozumienia ani nauczyciela, ani rówieśników z innych krajów, którzy mówią innymi językami ojczystymi. Rzeszy nauczycieli nie udaje się zdobyć autorytetu, bo jeśli odważą się ukarać uczniów za złe zachowanie lub nałożą na nich jakieś wymagania, oskarża się ich o rasizm i dyskryminację. Przebiegli uczniowie doskonale wiedzą, w którym momencie wyciągnąć z rękawa asa rasowej dyskryminacji.

Muzułmańska kultura młodzieżowa różni się do pewnego stopnia w poszczególnych krajach. Ich wspólny mianownik to sportowe ubrania (bluzy z kapturem, trampki itp.) oraz podkreślanie męskości; mowa ciała młodzieży emanuje agresją. Młodzi chcą szacunku, choć nie bardzo wiadomo, jakim według nich sposobem ów szacunek można sobie zaskarbić; być może wszystko opiera się na przekonaniu, że „ta ulica (dzielnica) należy do nas". We Francji i w Wielkiej Brytanii zasadniczą rolę odgrywa kultura hip-hopowa: teksty piosenek epatują przemocą, a częstokroć sadyzmem. Uliczne gangi mają zazwyczaj charakter terytorialny. Turcy w Berlinie mają własne gangi i to samo dotyczy Arabów i Kurdów, którzy przybyli do Niemiec w późniejszym czasie. Niekiedy gang uliczny opiera się na przynależności do danej wsi lub dzielnicy w kraju ojczystym, skąd wywodzi się (wielopokoleniowa) rodzina. Między tymi grupami o charakterze terytorialnym dochodzi do licznych starć: w Wielkiej Brytanii dość często zdarzały się walki czarnoskórych z Hindusami (bądź Pakistańczykami), a w Brukseli - Turków z Afrykanami.

Migracje

Gangi uliczne wałęsają się bez celu, często dopuszczając się drobnych przestępstw. W Wielkiej Brytanii gangi ze środowisk muzułmańskich w znacznej mierze zastąpiły grupy afrykańsko-karaibskie w handlu narkotykami, choć nie zajmują zazwyczaj ważniejszych pozycji. Obrót kradzionymi towarami jest kolejnym sposobem na zarobienie pieniędzy potrzebnych na ubrania, haszysz (cięższe narkotyki są sprzedawane, ale rzadko zażywane) oraz inne rozrywki. Nauczyciele nie mają śmiałości mieszać się do tego, a lokalna policja nie kwapi się z zatrzymaniami, ponieważ sędziowie zazwyczaj wypuszczają aresztowanych, zwłaszcza gdy są oni niepełnoletni. Niektórzy przechodzą do poważniejszych przestępstw. Jest to temat niechętnie podejmowany przez europejskie społeczności muzułmańskie. Trudno

0    statystyki przestępczości, wszyscy eksperci są jednak zgodni, że odsetek młodych muzułmanów w europejskich więzieniach znacznie przekracza ich proporcję w stosunku do ogółu populacji. To samo dotyczy gwałtów, które w wielu grupach przestępczych stały się częścią inicjacji, zwłaszcza we Francji, a także w mniejszym stopniu w Wielkiej Brytanii, Skandynawii i Australii. Ofiarami nie są wyłącznie dziewczęta lub kobiety niemuzulmańskie, które „same się o to proszą" przez swój bezwstydny ubiór i zachowanie, ale również młode muzułmanki - hidżab nie za każdym razem zapewnia ochronę.

Niegdyś to Stany Zjednoczone miały reputację kraju pełnego przemocy, ogarniętego przestępczością w przeciwieństwie do spokojnej Europy. Jednak w ostatnich latach europejskie wskaźniki przestępczości zbliżyły się do tych w USA, a w niektórych wypadkach nawet je przewyższyły, jak wykazał Gerald Alexander w interesującej pracy The Continent of Broken Windows („The Weekly Standard" z 21 listopada 2005). W Wielkiej Brytanii dokonywanych jest więcej napaści niż w Stanach Zjednoczonych, podczas gdy Szwecja, Norwegia i Holandia wykazują mniej więcej podobne statystyki. Kradzieży więcej jest w Wielkiej Brytanii, Danii, Francji, Niemczech i Norwegii (współczynnik kradzieży w Kopenhadze jest pięciokrotnie wyższy niż w Nowym Jorku). Kradzieże z włamaniem i rabunki są równie powszechne w Wielkiej Brytanii, Holandii, krajach skandynawskich

1    Niemczech, jak w USA. (Ostatnio w kilku europejskich krajach liczby te nieco zmalały, ale nie wpłynęło to na ogólną tendencję). Wskaźnik zabójstw w Stanach Zjednoczonych wciąż utrzymuje się na wyższym poziomie niż w Europie, z tym że amerykańskie dane obniżyły się, podczas gdy w Europie odnotowano pokaźny wzrost. Oczywiście, wzrostu europejskiej przestępczości nie można przypisywać tylko i wyłącznie imigracji, nie ulega jednak wątpliwości, że jest to jedna z głównych przyczyn. Szef London Metropolitan Police podał do

45