Obraz1 (145)

Ryc. 244. Przykładowa mobilizacja MWM stawu kolanowego (pozycja wyjściowa po lewej i końcowa po prawej)

Ryc. 245. Przykładowa mobilizacja MWM stawu biodrowego (pozycja wyjściowa po lewej i końcowa po prawej)

Podczas pierwszego zabiegu zaleca się jedynie 3-krotne wykonanie danej techniki. Dopiero podczas kolejnych zabiegów dopuszczalne jest zwiększanie liczby powtórzeń skutecznej techniki.

Ryc. 246. Przykładowa mobilizacja MWM stawu barkowego (pozycja wyjściowa po lewej i końcowa po prawej)

Większość technik stosowanych w metodzie Mulligana wykracza poza tradycyjnie rozumianą terapię manualną. Pomimo tego, że sam autor nic na ten temat nie wspomina, w metodzie tej mobilizacje stosowane są raczej w kierunku torowania ruchu niebolesnego, bardziej poprzez dostarczanie centralnemu układowi nerwowemu prawidłowych odczuć kinestetycznych, niż w celu terapii lokalnych zaburzeń mechaniki stawowej. Temu służy z jednej strony korekta „ślizgu” stawowego, a z drugiej wykonywanie ruchu czynnego, któremu pierwotnie towarzyszyły odczucia bólowe. Podobne znaczenie ma też plastrowanie stawu w skorygowanej pozycji zalecane przez Mulligana w celu utrwalania efektu zabiegowego. Plastrowanie to ma za zadanie nie tylko mechaniczną stabilizację w pożądanym ustawieniu stawu, ale również dostarczanie prawidłowych odczuć proprioceptywnych.