Picture6 (2)

Istnieje wiele takich wskaźników. Papierki uniwersalne stosowane do oznaczania pl I zawierają kompozycje wskaźników.

2.6. Wodorotlenki amfoteryczne

Wiele wodorotlenków metali z sąsiedztwa przekątnej układu okresowego od wodoru do radonu reaguje jako kwasy z silniejszymi od siebie zasadami i jako zasady z silniejszymi od siebie kwasami. Nazywa się je wodorotlenkami amfote-rycznymi. Przykładowa wodorotlenek ołowiawy (ołowiu (II)) można zapisać symbolicznie jako zasadę Pb(OH)₂ bądź jako kwas ołowiawy H₂Pb0₂. W reakcji z kwasem solnym (mocny kwas):

Pb(OH)₂ + 2 HC1 = PbCI₂ + 2 H₂0 powstaje chlorek ołowiawy i woda.

W reakcji z wodorotlenkiem sodu, który jest mocną zasadą, powstaje natomiast ołowin sodu i woda:

H₂Pb0₂ + 2 NaOH = Na₂Pb0₂ + 2 H,0.

Produkty zobojętniania wodorotlenków amfoterycznych zasadami występują w postaci związków kompleksowych, jak np.:

|Pb(OH)₄]³ jon tetrahydroksoołowianowy (II) lub tetrahydrooksoołowiu (II), [Sn(OH)₄]² jon tetrahydroksocynianowy (II) lub tetrahydrooksocyny (II), |AI(OH)₄]' jon tetrahydroksoglinianowy (III) lub tetrahydrooksoglinu (III).

2.7. Hydroliza soli

Sole słabych kwasów i słabych zasad, słabych kwasów i mocnych zasad oraz słabych zasad i mocnych kwasów ulegają hydrolizie, tj. reakcji odwrotnej do zobojętniania. W roztworze wodnym sole są całkowicie zdysocjowane na jony, stąd też reakcje hydrolizy przebiegają pomiędzy wodą i jonami. Efektem reakcji hydrolizy są kwasy i zasady, z których sole powstały. Sole mocnych kwasów i mocnych zasad nie ulegają hydrolizie.

NH₄C1 (chlorek amonu) jest solą mocnego kwasu IIC1 i słabej zasady NII₄OH:    _#

NH4OII + HCI <-* NH,|CI + H₂0.

Reakcja odwrotna, biegnącu / prawej strony na lewą, to reakcja hydrolizy NI I4CI dysocjuje na jony amonowy i chlorkowy: NII4CI <-» NI 1/ • ( I W mil cji hydrolizy jon NI l/ reaguje / wodą, dając słabą zasadę anionową:

Nil/ + 2H₂0 NII4OH t IRO'.

Występujący w roztworze MCI (mocny kwas) powoduje występowanie pi/ewią stężenia jonów H₁0⁺ nad stężeniem jonów OH', roztwór jest kwaśny i pil 7 CI^COONa (octan sodu) jest solą słabego kwasu octowego (IIROOI i mocnej zasady NaOH. Jon octanowy CH3COO reaguje z ll₂() w proic.i hydrolizy:

CHjCOO’ + H₂0 <-> CH3COOI1 + OH .

W roztworze występuje przewaga stężenia jonów OH (od NaOH) nad le ■ niem jonów oksoniowych, pochodzących z CH3COOH. Roztwór jest /usadów i pil> 7.

Węglan sodu Na₂C0₃ jest solą silnej zasady NaOH i słabego kwasu węgli wego H₂C0₃. Reakcję zobojętniania i odwrotną, tj. hydrolizy, zapisze się c/i steczkowo następująco:

H₂C0₃ + 2 NaOH Na₂CO., + 2 H₂0.

Sól Na₂C03 dysocjuje na jony: Na₂C0₃ 2 Na’ + CO3" . Jon węglanów CO," reaguje z wodą w odwrotnej reakcji hydrolizy według równania

COj~ + 2 H₂0 = H₂C0₃ + 2 OH .

H₂COj jest kwasem słabo zdysocjowanym. W roztworze występuje pr/cwai stężenia jonów OH nad H3O'. Roztwór jest zasadowy i pil > 7.

Reakcje hydrolizy pozwalają na wyjaśnienie, dlaczego wodne ro/.lwo obojętnych soli wykazują odczyn kwaśny, zasadowy lub obojętny.

Pomiędzy składnikami układu, w którym ma miejsce hydroliza, ustala pewien stan równowagi, który charakteryzuje stała równowagi K'_h. W pr/.ypa ku równania cząsteczkowego reakcji hydrolizy węglanu sodu (analogicznie in sole) stała równowagi będzie stosunkiem iloczynu stężeń molowych produkli reakcji hydrolizy do iloczynu stężeń jej substratów:

_K, [H₂C03][Na0H]²

* |H_aO]^ł|Na,COj] '