RZYM 104

—    Wiesz, że będę chciał go dorwać, Don. - Nie musiał wymawiać imienia, a z jakiegoś powodu nawet tego nie chciałam.

—    Tak, wiem. - Don zmierzył nas oboje wzrokiem i ściągnął brwi. — Cat, muszę porozmawiać z tobą na osobności o paru sprawach.

—    Możemy rozmawiać, ale Bones idzie z nami. Nawet gdyby nas nie słyszał, co jest mało prawdopodobne, i tak wszystko bym mu potem powtórzyła.

Bones uśmiechnął się z zadowoleniem. No cóż, zasłużył na odrobinę chełpliwości.

Don kaszlnął.

—    Skoro nalegasz. Juan, mógłbyś usunąć...? - Gestem wskazał na ciało Brada i ruszył z powrotem do swojego gabinetu.

My podążyliśmy za nim.

DWUDZIESTY PIĄTY

- Odchodzisz od nas? — zaczął Don bez wstępów, kiedy zamknęłam drzwi.

Bardzo dobre pytanie, skoro już wiedziałam, co ukrywał przede mną przez te wszystkie lata.

Rozejrzałam się po gabinecie i skierowałam wzrok z powrotem na Dona. Nie byliśmy do siebie podobni, ale w moich żyłach płynęła jego krew, tak jak krew mojej matki. Po dłuższej chwili dotarło do mnie jednak, że nie czuję do niego nienawiści z powodu tych wszystkich kłamstw, nieważne, czy świadomych, czy zwykłych przemilczeń. Kim byłam, żeby tak surowo karać go za błędy? Ostatecznie sama trochę ich popełniłam.

-Nie.

Don westchnął, jakby z ulgą, natomiast Bones z frustracją przeczesał dłonią włosy.

—    Cholera jasna. Ty po prostu nie chcesz wybrać łatwiejszej drogi.

-    Nie mogę postąpić inaczej.

235