Scan10005 (11)

jemy też, jakie pomoce były już produkowane i jakie materiały można zastosować do samodzielnego ich wykonania.

Uzupełnienie tej książki stanowił opracowany przez nas zestaw pomocy do prowadzenia początkowych zajęć z dziećmi mającymi trudności w nauce czytania i pisania, wydawany przez „Wspólną Sprawę” pt.: Gry i ćwiczenia ułatwiające naukę (cz. I, II, III), niestety obecnie niedostępny. Mamy nadzieję, że wkrótce ukaże się zestaw pomocy autorstwa Zofii Pietrzak-Stępkowskiej, przygotowywany przez WSiP.

Obecnie ukazują się różne opracowania w formie książek i zeszytów zawierających propozycje ćwiczeń graficznych koordynacji wzro-kowo-ruchowej, różnych sposobów utrwalania znajomości liter i poprawnej pisowni. W wielu przypadkach stwierdzamy, że propozycje autorów tych publikacji, chociaż często czerpią z naszych opracowań, nie są w pełni poprawne i dostosowane do pracy z dziećmi dyslektycznymi. Doświadczony reedukator może jednak wykorzystywać zawarty w nich materiał odpowiednio weryfikując ukazany sposób postępowania.

Dla prawidłowego prowadzenia zajęć wyrównawczych z dziećmi dyslektycznymi nie wystarczy jednak zapoznanie się z opisami ćwiczeń i dysponowanie kompletem pomocy. Każdy podejmujący taką pracę i specjalizujący się w niej powinien zapoznać się dokładniej z problemem dysleksji.

Szczególnej uwadze polecamy książki prof. H. Spionek. Niezbędna jest też znajomość metodyki nauczania początkowego i podstawowych problemów fonetyki języka polskiego.

Z najlepszych publikacji na temat dysleksji polecamy przede wszystkim opracowania prof. Marty Bogdanowicz.

Rozdział I

OGÓLNE ZAŁOŻENIA PRACY WYRÓWNAWCZEJ

1. CELE I KIERUNKI PRACY Z DZIEĆMI DYSLEKTYCZNYMI

Mówiąc o dzieciach dyslektycznych mamy na myśli te dzieci, u których na skutek fragmentarycznych zaburzeń rozwoju psychomotorycznego występują trudności w nauce pisania i czytania. Wprawdzie termin „dysleksja” oznacza tylko obniżenie zdolności do czytania, jednak zwykle ze słabą zdolnością czytania wiążą się specyficzne trudności w opanowywaniu pisania, dla których brak jest oddzielnej nazwy. Terminy „dysgrafia” i „dysortografia” nie wystarczają do określenia całości problemów w nauce pisania dzieci dyslektycznych. Pierwszy termin oznacza jedynie specjalne trudności w opanowaniu umiejętności kreślenia znaków graficznych. Drugi termin odnosi się tylko do słabego przyswajania sobie specyficznych problemów pisowni. Trudności dzieci dyslektycznych nie ograniczają się do tych zagadnień. Podstawowe problemy — to zapamiętanie, jakie znaki trzeba kreślić, by zapisać odpowiednie dźwięki, oraz opanowanie prawidłowego pisania całościowego sylab i wyrazów. Są to analogiczne trudności do tych, jakie obserwujemy przy czytaniu. Wydaje się więc słuszne zastosowanie terminu „dysleksja” do przypadków obniżenia zdolności do czytania i do pisania.

Specjalna praca z dziećmi dyslektycznymi najczęściej jest nazywana reedukacją, a nauczyciele, którzy ją prowadzą, reedukatorami. Ponieważ terminy te są powszechnie stosowane, wprowadziliśmy je ilr) naszego poradnika. Jednak termin „reedukacja” nie jest w pełni

7