scandjvutmp23401

24ó na płaskim dachu jurty. Wokoło jednak cicho było, głucho, ciemno, tylko gdzieś w dali jęczała ziemia w uściskach mrozu, lub gwiazda nizko w tumanach kołysała się drżącą.

Nareszcie pewnego dnia zaskrzypiały płozy, zaruśzały się cienie i długa karawana sani wypłynęła z mgły.

—    Ujbanczyk jadą!... Przyjechali !... Są już blizko! Wstawajcie!

—    Kto? co? Pewnie kupcy!

Syn i ojciec, pomrukując, wypełzli natychmiast z pościeli, rozpalili ogień, naciągnęli „eterbes‘y“ narzucili świty i wyszli.

—    Gdzie? gdzie oni ?

—    Ot tu... widziałem!

—    Co za grzech ! Tu i drogi niema...

—    Ależ doprawdy! Zawrócili pewnie albo mimo przejechali... Ot, słyczycie ? Znowu !

W imię Ojca i Syna... nic nie słyszymy.

—    Nie słyszycie... szeleści!

—    Ach, nie! cudzoziemcze! To nie śniegi skrzypią, to gwiazdy gadają.

Oszukawszy tak parę razy siebie i innych, nie-śmiał już więcej ich budzić. A gdy niepokój zbyt silnie mu dokuczał, zaczynał liczyć do tysiąca, szeptał wiersze, wreszcie ogień rozpalał i ze spuszczoną głową, z zaciśniętemi zębami czekał pokornie, aż ludzie wstaną. Jak nieskończenie długiemi wydawały mu się te noce ! jak długo spać mogli ci dzicy!

Raz jednak nie wytrzymał i, ubrawszy sie pośpiesznie, wybiegł w step z zamiarem dotarcia do sadyby bogacza. Skoro jednak znalazł się na śnieżnej równinie i wązka ścieżyna znikła mu z przed oczu wśród mgły i ciemności, otrzeźwiał. Zrozu-