84761 skanowanie0218

NA PŁASKIM DACHU [Fragment końcowy]

Na tarasie, odrzuciwszy pledy,

Patrzę na werbeny i rezedy Rozrośnięte u stóp balustrady —

Patrzę ze zdumienia prawie blady!...

Jest zaledwie rośny brzask złotawy,

A ten szereg uperlonych kwiatów Taki różny od półmartwej trawy,

Znanej w zgiełku dziennym od jej katów!

Kto z was widział kiedy kwiaty świtem? Ach, co to za czujność w każdym liściu! Jak z energią prężą się ku przyjściu Światła! bystro rwą się całym bytem!

Co za śmiałe, polotne wydźwigi Każdym włoskiem zjeżonej łodygi!

Zda się, stopy wydrą z czarnej ziemi 1 polecą listkami wartkiemi!

I tak drgają — póki wrogie oko Tych tajonych wzlotów nie pognębi,

Nie uwięzi ich znów w niemej głębi — Posłusznych niewzruszonym wyrokom!

Lecz tobie, przyjazny i naiwny Świadku cudów Natury — Przedziwnej, —

Co z palcem na ustach, zachwycony,

Patrzysz na tę Florę-Galateę Z Edeniczno-Seraficznej strony —

Tobie cicho, tajemniczo wieje Szept, mieszczący trwogę i nadzieję:

„Szanuj, broń nas, chroń... My sprzymierzone Z twego czucia zaklętym ogrodem...

My, jak on, zaklęte przez Gorgonę,

Krom tej krótkiej chwili przede wschodem... Patrz na lęk nasz śród dziennego gwaru...

Tak drętwieje w nim i twoje czucie, Najszlachetniej lekkie jego drgania —

Od złego czaru...

I jedynie gdy Sen świat poskramia,

1 Noc Niema uśpi świat brutalny,

Gdy Anioły władają Eterem,

Rozpręża się nasz Duch Idealny,

Rozpromienia się natchnieniem szczerem Twoja dusza — nasza boska dusza!..”

Już Jutrzenka uleciała — uleciała jasna---

Już — ostatnie karminowe pasma Znikły za nią w złotych dalach Azji...

Już strzeliły promienie słoneczne —

Już goreją czuby drzew odwieczne —

437