036

FRAGMENT Z ELEGII.

Ukorz się duszo moja, i tę pychę Co cię obsiadła nakształt brudnej pleśni, Oczyść jak możesz i roztop w łzy ciche,

A potlm wiernćj wyspowiadaj pieśni.

Ukorz się duszo! — żaliż On co w męce Z krzyża wyciąga do nas krwawe ręce,

Żaliż nie przyrzekł sercom co się skruszą Pokój i ulgę 7 — 0, ukorz się duszo I Niegdyś jam stawał tam gdzie tłum nie stawa, W ręku dzierżyłem gęsię po prorokach,

U stóp mi legła marna ziemian sława Głowę chowałem w obłokach.

Boleści pełny jak wtóry Jeremi,

Stałem dwoistą torturą ciągniony:

Modlitwą w niebo —a łzami do ziemi.—

A kiedy Pańską łaską spromieniony,

Wszcząłem kapłański hymn na cześć zakonu, Do gwarnńj ziemi w brew wołałem z ciszy: Teraz ty ziemio, tocz się dawnym kołem A krzyk twej walki niech ci towarzyszy.

Bo ja na chwilę ustąpiłem z tronu I oto smutny leże przed aniołem,

Śpiewam ! — lecz Ona niech mnie tylko słyszy!