049 djvu

96

Dzikich nomadów byłbym śpiewakiem,

Co duchem z puszczą gadają,

Co pfzed Samunem za danym znakiem, Wszyscy na twarze padają.

I przy cysternie —tylko stepowi Ci jeźdźcy zsiadają z koni,

I od Adenu ku Libanowi

Pędzą puściwszy lejc z dłoni.

A jeśli nocą trzodom stróżują.

To swoje oczy bezsenne,

Jak Chaldejczycy w nieba kierują,

Na jego pismo płomienne.

I dotąd jeszcze z Sinaju słyszą Glosy o dawnych prorokach,

I dotąd widzą jak sie kołyszą Duchy na ciemnych obłokach.

Jak w skał szczelinach, w płomiennej szacie Te duchy pląsają tłumnie....

Ha ludzie! którzy w swych czaszkach macie. Mózg tak gorący jak u mnie.

Wy co za namiót macie pustynie,

W was trwogi ni zdrady nie ma,

Tyś sam na koniu swym Beduinie,

Jak fantastyczne poema.®

Ja po północnym błądzę wybrzeżu Na zimnym a mądrym świecie,

Jabym chciał śpićwać wam na nocleżu, Oparty na konia grzbiecie.

S

Sk. T. XI.