68097 s 27

zwól jej patrzeć do swojej książki — dodaje. Urszula tylko troszeczkę podsuwa jej książkę, ale kładzie na niej rękę, by Barbara nie mogła jej dotknąć.

Kobieta z wozu wychodzi. Dzieci czytają dalej. Barbara jest pierwszy raz w szkole i nic nie umie.

Urszula myśli: „Ale ona jest głupia! Przecież czytanie jest takie łatwe!”

Potem jest lekcja gimnastyki. Nauczyciel rozkazuje:

—    Ustawcie się parami! Tak jak siedzicie. I weźcie się za ręce!

Barbara stoi i czeka. Ale Urszula odwraca się do niej tyłem.

—    Urszulo, szybko! — woła pan Kański. — Weź Barbarę za rękę!

Urszula wzrusza ramionami z uporem.

—    Ona jest taka brudna! — mówi nie poruszywszy się nawet. — Ja jej się nie dotknę!

—    Urszulo! To brzydko z twojej strony! — mówi pan Kański.

Barbara robi się czerwona. Jej oczy pociemniały ze wstydu. Wszyscy w nią się wpatrują.

Wtem podnosi rękę Bronka i mówi:

—    Ja chętnie będę się bawiła z Barbarą! A ty, Urszulo, chodź do Dory!

Bronka bierze obce dziecko za rękę i prowadzi do szeregu.

Okazuje się, że Barbara umie biegać wspaniale; tylko włosy jej fruwają ... i goreją policzki. A potem przy skakaniu przez linę jest najlepsza ze wszystkich.

Urszula ma wyrzuty sumienia. Czuje, że była bardzo zła i że Barbarze sprawiła wielką przykrość.

Po lekcjach sama wraca do domu.

—    Zaczekaj trochę! — woła za nią Piotr i do-pędziwszy ją opowiada z zachwytem: — Ależ ta Barbara wspaniale biega i skacze! Z taką to by można się bawić!

Urszula nic nie mówi.

—    Ale ty nie byłaś wobec niej delikatna — zauważa Piotr. — To nic takiego złego, jeśli się ma brudne ręce! — I ogląda swoje palce, też już niezbyt białe po pięciu lekcjach. Brudne ręce wydają się Piotrowi drobnostką. Urszula nie powinna być taka głupia!

—    Wiesz — mówi do Urszuli — Barbara ma maleńką siostrzyczkę. Opowiadała mi o tym na przćrwie.

Po chwili stali już przed domem.

Piotr dwa razy przyciska dzwonek. Ktoś schodzi po schodach... To nie mama.. Klucz obraca się w drzwiach

27