76325 tomI (313)

Badanii- pacjenta dla potrzlb fizjoterapii 315

Testy drożności naczyń kończyny górnej służą do wykrywania ewentualnego ucisku na te naczynia i określania miejsca zmniejszonej drożności. Należa tu m.in. test Allena oraz próba elcwacyjna i Adsona.

Testy ucisku na korzonki nerwowe stanowią liczną grupę testów pozwalających na wykrywanie i identyfikowanie tego ucisku, choć niektóre z nich służą też do wykrywania i innych objawów. Wykonuje się je w różnych pozycjach, powodując - poprzez odpowiedni ruch części ciała badanego - na ogół pojawienie się lub nasilenie bądź też złagodzenie dolegliwości bólowych. Do grupy tej należą min. testy: rozciągania splotu ramiennego, dystrakcyjny (rozciągania), kompresyj-ny (zaciskania) otworów międzykręgowyeh, abdukcyjny i depresyjny barku, cięciwy (zwany też objawem ucisku podkolanowego), rozciągania nerwu udowego, zginania kolana w pozycji pronacyjnej (zwany również odwróconym testem Lasegue’a) czy też test unoszenia wyprostowanej nogi.

Testy „lewady” (unoszenia) pozwalają określić poziom przeciążonych i w związku z tym nadreaktywnych stawów międzywyrostkowych.

Testy łąkotkowe skonstruowane są tak, iż można diagnozować łąkotkę przyśrodkową lub boczną (np. testy: Steinmanna I i II, Bóhlera 1, Bóhlera-Króme-ra, Payra, McMurraya, Appleya), rogi tylne lub przednie (np. testy: Bóhlera II, McMurraya, Steinmanna II, Childressa) lub też stopień zaawansowania zmian (np. test kompresyjny i dystrakcyjny Appleya) - p. ryc. 131.

Testy Menel la (1,11 i III) polegają na wykonywaniu biernego przeprostu biodra w leżeniu przodem (test I), tyłem bez stabilizacji (test II) i z autostabilizacją (test III). Pozwalają na uściślenie wyników innych testów (np. Patricka) tylko do stawów biodrowych (negatywne testy Menella), lub też rozszerzenie ich również

0    stawy krzyżowo-biodrowe (pozytywne testy Menella).

Testy mięśniowe (Lovetta, Kendalla i McCreary, Daniels

1    Worthingham, Jandy) pozwalają ocenić siłę mięśnia (lub grupy mięśniowej) niejako w stosunku do fizjologicznych potrzeb. Przyjmuje się, że dane mięśnie powinny być w stanie wykonać charakterystyczny dla ich działania ruch nie tylko przeciw sile ciążenia (tzn. unieść dany odcinek ciała) [50% siły], ale dodatkowo pokonać jeszcze pewien opór (ciężar) [100% siły]. W tym celu dobiera się odpowiednie pozycje (różniące się nieco w metodach podanych przez powyższych autorów), pozwalające na spełnienie jednego z dwóch warunków - ruchu przeciw sile ciążenia (stopnie 3-5) lub z wyłączeniem tej siły (stopień 2) - oczywiście z uwzględnieniem sytuacji, w której ruch wykonywany jest tylko przez badane mięśnie. Wynik badania zapisuje się w stopniach lub w % siły należnej (p. rozdział dotyczący dokumentacji). Dodatkowo notuje się też pewne uwagi odnośnie stanu